Nadat het vogeltje netjes is afgeleverd bij de dierenarts gaan we op onderzoek uit in Port Mcquarie. Die avond reserveren we bij het restaurantje ‘The Stunned Mullet’. Wanneer ik gebeld heb om te reserveren vraagt Jopie aan mij of hij daar wel goed de camper kan parkeren. Jopie hoorde mij bellen en weet dat ik daar niet naar gevraagd heb. Aangezien ik uiteraard ook nog nooit bij dat restaurant geweest ben heb ik natuurlijk werkelijk geen idee. Dus waarom hij dat aan mij vraagt is me een raadsel maar goed. Ik stel voor om de parkeerwachter dan maar even te bellen voor verdere informatie.. Sindsdien hebben we een hotline met de parkeerwachter die antwoord weet op alle vragen waar wij zelf het antwoord niet op (kunnen) weten. We komen er ’s avonds achter dat we ons campertje recht voor de deur neer kunnen zetten zodat we ons vriendje goed in de gaten kunnen houden. We zullen jullie deze keer het menu maar even besparen (anders wordt het ook zo’n boekwerk), maar we zouden het bord er bij opeten!!

 Het campertje is weer volgeladen met water en boodschappen, de accu is opgeladen en vanochtend nog even snel onder de douche gesprongen. We kunnen er weer tegenaan! We rijden het binnenland in omdat daar een mooie gratis camping moet zitten. Het is een flink eind rijden maar de route is echt prachtig. 30 kilometer voor de camping komen we op een unsealed road terecht (waar wij met deze camper niet overheen mogen rijden). We gaan er van uit dat de weg iets verderop wel weer verhard zal zijn dus we rijden door. Na 30 km hobbelen en compleet door elkaar geschud te zijn op een bergpad komen we aan op een supermooi plekje aan een rivier. Het doet een beetje Oostenrijks aan; groen, mooie bergen om ons heen en midden tussen de koeien (ik hoor m’n moeder al zeggen; daarvoor hoef je dus niet zo ver van huis te gaan he!). De campsite is in een zogenaamde TSR (travelling stock reserve), dat wil dus zeggen dat er vee loopt. Jopie parkeert het campertje netjes tussen een paar koeienvlaaien. Er staat maar 1 tent op de hele camping, niet te geloven dat er op deze plek verder niemand is!

Foto van de tweede dag, er staan inmiddels wat auto's en er is 1 tent bijgekomen. Maar het is nog steeds heerlijk rustig!

Wanneer de boel geïnstalleerd is gaan we op onderzoek uit. Ons campingplekje zit aan een zijtak van een wat grotere rivier. We struinen wat langs het kleinere riviertje en het punt waar de rivier vertakt. We zijn op zoek naar het perfecte visplekje, maar kunnen deze nog niet helemaal vinden. We lopen een stukje op langs de grotere rivier tot we bij twee vissers aankomen die op een prachtig plekje zitten. Ze gebruiken nepwormen als aas en krijgen de ene beet na de andere. De mannen zijn echter drukker met hun biertjes en andere dingen dan met de hengels dus wat vangen doen ze niet. De avond valt en meteen koel het af. Gelukkig is Jopie creatief met wat handdoeken, kleedjes, wasknijpers en mijn waslijn en hebben we na een minuut of 5 een lekker plekje uit de wind. We hebben een tijdje geleden al een setje rackets gekocht en een balletje. Tijd om die eens uit de kast te trekken. We hebben alle ruimte maar moeten wel een beetje oppassen voor alle koeievlaaien. We gaan fanatiek van start en na ongeveer drie minuten meppen verschijnen de eerste scheuren al in de plastic rackets. Met een beetje duct tape plakken we zo goed en kwaad als het gaat weer aan elkaar. Maar na een minuut of vijf is het dan toch echt gedaan. Er is niks meer van over. Tot zo ver onze sportieve activiteiten van vandaag (en de rest van de week). Van al dat bewegen krijg je trek. We halen een kaasplankje uit de koelkast, pakken wat toastjes en gaan met een wijntje er bij buiten zitten. Wat een leven hebben wij! Later die avond maken we op creatieve wijze een paar grote lamsbouten klaar (die eigenlijk in de oven hadden gemoeten maar die wij natuurlijk niet hebben). Daarbij een aardappelpureetje met crème fraîche en bosuitjes en wat verse groentes. Omnomnom.

 De volgende morgen is Jopie is al weet ik hoe lang wakker en heeft al een ontbijtje gemaakt voor ik wakker word. Na het eten loopt Jopie naar 2 mannen toe die vanochtend zijn aangekomen en die gaan vissen. Hij gaat even vragen welke vissoorten hier zitten en wat we het beste als aas kunnen gebruiken. De mannen gaan op forel vissen en wij zien dat ook wel zitten (dan kunnen we vanavond weer wat lekkers op de bbq gooien). Ze geven hem meteen een bakje met een paar garnalen die zij gevangen hebben. De mannen geven aan dat het belangrijk is dat de garnalen vers water krijgen omdat ze anders doodgaan. Aangezien het nog eventjes duurt voor we gaan vissen hebben we dus geen andere optie dan de garnalen in ons vergiet te stoppen (hierbij alvast onze excuses voor de volgende huurders van de camper). We leggen het vergiet vast onder een paar stenen in de rivier. Garnalen blij, wij blij. We gaan op pierenjacht. We draaien elke steen om, tillen alle boomstronken op, we graven en wroeten. Na een uur hebben we welgeteld 1 pier en 3 duizendpootachtige wezens. Bij het campertje aangekomen merk ik dat ik mijn zonnebril kwijt ben. Aangezien we in het wilde weg hebben rondgelopen in een vrij groot gebied acht ik de kans op het terugvinden ongeveer 0%. We wagen wel een poging en wonder boven wonder vinden we mijn bril terug. We komen terug bij ons vergiet en denken allebei dat deze weggehaald is. Tot we bedenken dat we op de verkeerde plek kijken, het vergiet staat een eindje verderop nog steeds netjes in het water. Bepakt en bezakt lopen we naar de visstek, hopend dat er niemand anders zit. Gelukkig is er helemaal niemand te bekennen en maken we ons plekje klaar. In het begin ligt het plekje nog in de schaduw en is het eerst nog een beetje frisjes. Langzaam maar zeker komt ook hier de zon achter de bergen vandaan en wordt de temperatuur steeds aangenamer. We zitten in de bocht van de grote rivier waar aan onze linker kant een brede sloot uitkomt in de rivier. De sloot is vrij ondiep maar zit vol met vis en waterplanten. Rechts van ons is de rivier ook wat ondieper, het is de enige plek waar de koeien goed kunnen oversteken. Elke ochtend en aan het einde van de middag verzamelen ze dan ook allemaal op deze plek en steken ze samen over.

We hebben maar weinig aas; een paar garnalen een beetje brood, 1 pier en 3 duizendpootachtige beestjes. Het staat me niet echt aan en ik ga nog eens op pad. Ik kan gewoon niet geloven dat hier geen pieren te vinden zijn. Vastberaden draai ik alle stenen om en graaf ik er op los. Tot ik een steen op til waar een enorme dikke spin onder zit. Ik schrik me een ongeluk en leg de steen maar weer netjes terug op z’n plek. Lesje geleerd, ik raak geen steen meer aan. Wanneer ik langs de waterkant terug loop vind ik een klein stukje nepworm wat de vissers van gisteren hebben laten liggen. Een van de hengels gooien we uit met de nepworm. Het is maar een klein stukje aas, maar wie weet! De andere hengel gooien we uit met een garnaal. De garnalen hebben helaas weinig succes. We krijgen wel beet maar vangen helaas niks. Er zijn er maar vijf, dus we zijn er redelijk snel doorheen. Dan is de pier aan de beurt. Aangezien we er maar 1 hebben moeten we deze eerlijk delen (jaja serieuze zaak dat vissen hoor). Ik begin met de eerste helft en het duurt niet lang voor m’n complete hengel met stoel en al (hij stond tegen een stoeltje aan) er vandoor gaat. Na een heftige strijd komt er een glibberig geval de kant op. Het duurt heel eventjes voor ik zie dat het een meervalletje is. Wauwie! Mn eerste meerval in het wild gevangen. Waar ik helemaal blij met m’n lelijke vis ben, vindt Jopie het met name jammer dat we hem niet op kunnen eten. Meerval schijnt overigens volgens de Australiërs trouwens prima te eten te zijn, maar ik vind ze er echt te vies uit zien en waag me er liever niet aan.

Jopie krijgt de andere helft van de pier waarmee hij al vrij snel een iets groter meervalletje vangt. We hebben het geluk dat de worm niet helemaal is opgegeten dus we kunnen nog een keer! We vangen nog een meervalletje. Met de hengel met de nepworm hebben we nog steeds geen succes. We hebben alleen het brood nog maar over als aas. We hebben onze zinnen gezet op een paar lekkere forelletjes die we steeds zien springen. Ik probeer met ons vergietje nog een paar garnalen te vangen maar wat ik vang is zo klein dat we er niks aan hebben. Jopie loopt een eindje de rivier in en probeert met het lichtste hengeltje wat we bij ons hebben wat aasvisjes te vangen. Hij heeft een stukje brood aan een haakje gedaan en laat de lijn steeds naar het perfecte plekje afdrijven. Hij vangt een paar kleine visjes die we fileren en als aas gebruiken. Ik heb nog maar net uitgegooid en heb meteen beet. Het is een paling (oke wel een heeeel kleintje maar een paling is een paling!) Afgelopen zomer ving ik samen met Inske voor het eerst ooit een paling en dat was meer aan haar te danken dan aan mij, dus ook hier ben ik blij mee :D. Jopie denkt natuurlijk dat dit allemaal aan zijn talent als leermeester ligt, maar ik weet wel beter.. 

We zitten allebei zo geconcentreerd en vol enthousiasme te vissen dat we bijna vergeten te lunchen (bijna dan he). We hebben allebei geen zin om terug te gaan naar de camper maar wel heel erg honger. Ik besluit maar even snel heen en weer te gaan en wat eten op te halen. Een zak brood, een pot pindakaas en een mes. Daar moeten we het vandaag maar even mee zien te redden. Zo snel als ik kan loop ik heen en weer. Onderweg kom ik een chagrijnige koe tegen waar ik even geen raad mee weet, maar die gaat er gelukkig snel weer vandoor. Wanneer ik aan kom hoor ik Jopie al van ver roepen. Hij heeft een dikke paling gevangen (zo dik als een onderarm). Het is mijn beurt. Ik vang een schildpad. Ongeveer het laatste wat ik verwacht had te vangen. Ik moet meteen denken aan wat de dierenarts en de man van het wildlife rescue center meerdere keren tegen ons zeiden; thank you for taking such good care of our wildlife.. ahum. Maar goed dat ze ons nu niet kunnen zien. We weten niet echt wat we met de schildpad aan moeten. Ik weet dat ze heel hard kunnen bijten dus ben er niet echt fan van om ze vast te pakken en te onthaken. We besluiten dan ook om hem om te leggen en er een soepje van te koken. Aangezien het met de forellen niet echt wil lukken hebben we nu in ieder geval iets om te eten. In sommige landen wordt dit zelfs gezien als een ware delicatesse toch? Dit was maar een kleintje en dus een karig maaltje. Het roer om, we moeten er meer! Voor dat jullie allemaal compleet overstuur raken en de dierenbescherming op ons af sturen, bovenstaande was uiteraard een grapje. Met een handdoek pak ik het schildpadje vast zodat Jopie hem netjes en voorzichtig kan onthaken. Nog steeds geen avondeten voor ons :( Na nog wat palingen gevangen te hebben is het aas op en begint het ook al te schemeren. Tijd dus om er vandoor te gaan.  

 Na het eten wordt het buiten eigenlijk echt te koud, tijd om naar binnen te gaan. Voordat we gaan slapen moet ik me eerst ontdoen van al het vissenslijm wat nog zo her en der zit en de vissenschubben die zijn achtergebleven. Aangezien hier op een composttoilet na geen voorzieningen zijn wordt het buiten achter het campertje wassen met een pannetje water wat op het gasstelletje opgewarmd is. Afzien hoor dat kamperen! Al bibberend kom ik snel weer binnen en kruip ik in ons knusse bedje. Die avond kijken we gezellig een paar afleveringen van onze nieuwe favoriete serie. Via netflix hebben we een paar leuke filmpjes en series kunnen downloaden die we ’s avonds kunnen kijken. Ideaal.

 Ik word wakker. De zon is nog aan het opkomen, het is nog vroeg dus. Onze camper schudt heen en weer en ik hoor een vreemd gesnuif door mijn open raam. Het duurt een halve seconde voor ik begrijp wat er gaande is. De koeien zijn vanochtend vroeg wakker en aan de wandel gegaan. Nieuwsgierig als ze zijn zetten ze ons kampje op de kop. Jopie gaat naar buiten en redt de nodige dingen van de ondergang. Na nog eventjes geslapen te hebben word ik (nog steeds veel te vroeg) wakker gemaakt door Jopie. Kwart voor 8 vindt hij een zeer acceptabele tijd om op te staan. Zucht. Na een ontbijtje in het zonnetje met onze koeienvriendjes op de achtergrond verzamelen we alle visspullen. Deze keer gaan we beter voorbereid op weg en nemen we ook alvast iets te eten mee voor tussen de middag. Het is een flink eindje lopen met alle spullen en ik ben dan ook blij als we er eindelijk zijn. We zetten alle spulletjes klaar en maken de hengels in orde. Vandaag hebben we nog minder aas dan gisteren; we hebben alleen een beetje brood.

Jopie gaat het water in om aasvisjes te vangen. Dat wil niet echt lukken. Tijd voor plan B. We laten de roofvissen maar even voor wat het is en richten ons op de vissen in de sloot. Het lijken wel een soort karpertjes en uit de kluiten gewassen goudvissen. Normaal gesproken vind ik het niet echt heel leuk om de vis te kunnen zien zwemmen (beetje het idee alsof je gaat vissen in een aquarium) maar bij gebrek aan beter moet het maar. Jopie vangt de eerste vissen. Ik kom nog niet veel verder dan een paar schildpadden (oeps). Ik doe echt heel erg mijn best om geen schildpadden te vangen, maar het is niet te voorkomen. Dan vang ik zowaar mijn eerste karpertje. Het is een klein kroeskarpertje :D. Na de nodige vissen gevangen te hebben is het tijd voor wat eten. Als lunch staat er vandaag onze ‘nood’pasta op het menu. We hebben namelijk het grootste deel van ons brood gebruikt als aas en veel hebben we niet meer. We hebben alles bij ons; een pannetje, gasstelletje pasta etc. We hebben alleen niet helemaal goed gelezen hoe we de pasta klaar moeten maken. Er moet boter en melk in, maar we hebben alleen maar water. We hebben 2 verschillende soorten. De ene wordt omschreven als een heerlijk maaltje vol met crispy bacon. De andere zou een overheerlijke carbonara moeten zijn. We maken ze allebei klaar en blijken exact hetzelfde te zijn. In beide pakjes zitten (wanneer je heel goed kijkt) ongeveer 5 minuscule stukjes bacon. Ondanks dat we geen boter en melk hebben zijn ze gelukkig wel redelijk romig geworden en smaken ze best heel prima (ook al smaken ze alle 2 exact hetzelfde).

 Na een snelle lunch gaan we weer verder met vissen. Aasvisjes vangen lukt nog steeds niet, dus blijven we in de brede sloot vissen. Ik heb mijn zinnen gezet op een vis die verdacht veel lijkt op een uit de kluiten gewassen goudvis. Deze was mij gisteren al opgevallen en ook vandaag zag ik hem/haar meerdere keren voorbij komen. Ik sleep mijn aas richting de kant en wonder boven wonder valt het brood precies voor de vis. Het lijkt er op dat hij mijn aas meteen pakt maar ik voel niets. Wanneer Jopie vraagt of ik niet eens een keertje moet aanslaan doe ik dat toch maar en ja hoor! Het is een prachtige vis maar meer een voor in een siervijver dan een die hier in het wild thuis hoort. Karpers zijn in Australië geen inheemse soort en eigenlijk een bedreiging voor de natuur. Het is verboden om karpers weer los te laten nadat je ze gevangen hebt. We moeten ze allemaal doodmaken en in de container gooien. Dat kunnen we allebei niet over ons hart verkrijgen (Jopie al helemaal niet, karpers zijn heilig) en we laten ze dan ook stiekem allemaal meteen weer los. 

Aan het einde van de middag lopen we terug naar het campertje. Wanneer we bij ons campertje komen merken we dat er een grote plas water voor de koelkast ligt. De stroom is op en ons vriesvak is gaan ontdooien. Aangezien we hier niet bij kunnen laden betekent dat dat we morgen weg moeten van dit mooie plekje :(.