We zitten in de bus net voor de grens met Cambodja. Waar de vorige keer met Marloes alles in de bus zeer gemoedelijk verliep, is dat deze keer net even anders. Wanneer we stil staan komt er iemand de bus in. Hij begint te roepen/commanderen dat we allemaal via zijn organisatie ons visum moeten laten regelen en dat terwijl ons even daarvoor juist is gezegd dat dat wel makkelijker is, maar niet per se hoeft. De man is inmiddels ongeveer aan het schreeuwen en lijkt ons geen andere keus te bieden. Ik vind de sfeer behoorlijk onaangenaam worden. Het kost maar 200 Baht pp extra (5 euro nog wat) en het schijnt (wanneer iedereen in de bus voor die optie kiest) wel aardig wat tijd op te leveren, maar de manier waarop deze kerel ons wil dwingen dat te doen maakt dat ik het sowieso al niet meer wil. Al kost het me 3 uur extra, deze man krijgt van mij geen cent. M'n vader lijkt het liefste voor de makkelijkste weg te kiezen, maar uiteindelijk verlaten we toch met ons allen de bus om zelf ons visum te gaan regelen. Jopie en Jobke hebben een beetje moeite om aan de Thaise zijde het land te verlaten (het duurt eeuwen voor ze de controle door zijn), maar verder verloopt het aardig soepeltjes. Bij het ophalen van onze stempels aan de Cambodjaanse zijde staan we wel behoorlijk lang in de rij. Misschien was het achteraf best 5 euro waard geweest om lekker relaxed in de bus te blijven zitten, maar alsnog ben ik blij dat die kerel geen geld aan ons verdiend heeft :)
We slapen die avond in 'Angkor Spirit Palace', een leuk hotelletje buiten het centrum van Siem Reap gelegen naast de plaatselijke door paps en Jopie zogenoemde Black River (lees; vies klein zwart stroompje, ongetwijfeld vol dodelijke bacteriën).

Paps en mams in de Cambodjaanse tuktuk

Waarom zou je dingen maar 1x doen als het ook 2x kan? Dat lijkt een beetje het motto te worden van mijn reis.. Als je in Cambodja bent moet je natuurlijk wel naar Angkor Wat en dat is dus precies wat we gaan doen. Deze keer wel de verkorte versie; de Tessa Princessa/BlackRiver tour. Ik kies de mooiste en meest bijzondere (vind ik dan he) 4 tempels uit en die bekijken we in 1 dag. Aangezien iedereen er na 3 tempels eigenlijk ook al wel weer klaar mee is, is dat dus genoeg.

We blijven een aantal dagen in Siem Reap, het hotel heeft een lekker zwembadje dus wij vermaken ons wel (dat het zwembad eigenlijk heul erg vies is kan de pret niet drukken, maar dat heeft er misschien ook wel meer mee te maken dat de whiskey hier heel goedkoop is). Het personeel hier is enorm vriendelijk en behulpzaam. Leergierig als wij zijn willen we graag weten hoe je dankjewel zegt op z'n Cambodjaans. Dat blijkt 'awkhoon' (spreek je ongeveer uit als auwkoen) te zijn. Wanneer we Jobke even alleen laten om zelf een rondje door de stad te banjeren blijkt zij hier in de tussentijd een geheel eigen versie van gemaakt te hebben; auwpaul. Haar gedachtengang toen ze na het bestellen van een drankje iemand vriendelijk wilde bedanken: ehm het was iets met auw en toen een nederlandse jongensnaam van 4 letters; auwpaul! Deze houden we er uiteraard in :)

Na een laatste dagje luieren aan het zwembad gaan we met de nacht/hotelbus richting Kampot. Het is een bus met bedden er in, kan niet beter zul je denken, toch? Weer een ervaring rijker en een illusie armer. Met z'n 2en lig je opgepropt in een 1 persoons dwergenbedje. Jobke mag de hare zelfs delen met een charmante rochelende Cambodjaan, arm ding. Wanneer we bijna klaar zijn om weg te rijden haalt Jopie nog even z'n teen open aan een metalen strip in het gangpad. Al bloedend komt hij opgevouwen ons dwergenbedje in. Na een beetje Ehbo proberen we te slapen. Daar komt niet heel veel van terecht. Rond de zonsopkomst, die vandaag best heel erg mooi is, komen we aan in Phnom Penh waar Jopie, Jobke en ik een bezoekje brengen aan mijn nieuwe favoriete bakker (Blue Pumpkin). Rond half 8 worden we opgepikt door een minivan die ons naar Kampot brengt.

In Kampot slapen we bij een resortje gerund door een Engelse dame en haar vader. We slapen in leuke kamers rondom een 'natuurlijk' zwembad. Dat wil dus gewoon zeggen dat er vissen en andere beestjes in zitten. Ik denk dat ik bij dit zwembad maar even een rondje oversla.. Aangezien er van zwemmen dus niet zoveel terecht komt, en we toch enige sportieve activiteiten moeten doen zo nu en dan, pakken we de fiets. We gaan een middagje fietsen tussen de zoutvlaktes. Dit avontuur gaat zeer voorspoedig van start. Jopies band is zacht, hij kan nog fietsen maar daar is alles mee gezegd. Niet veel later is papa's band ook lek. Daar staan we dan; in the middle of nowhere. We splitsen op. De mannen blijven achter en de dames gaan 'hulp' zoeken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Meteen buiten het centrum van het stadje blijkt opeens niemand meer engels te spreken. Zelfs met handen en voeten komen we nergens. Uiteindelijk komen we bij een franssprekende oude man terecht die we op de heenweg ook al gesproken hadden. Hij lijkt (ondanks mama's perfecte Frans) het probleem niet helemaal te begrijpen. Uiteindelijk neemt hij ons mee naar een hutje waar drinken verkocht wordt. Daar moeten we maar gaan zitten en een drankje drinken. Ondertussen is Jobke zo slim om naar het resort te bellen om te vragen of zij een tuktuk kunnen sturen. Helaas kunnen we niet echt uitleggen waar we zijn aangezien dat midden tussen de velden is en er nergens straatnamen te bekennen zijn. Ze geeft de telefoon aan iemand die naast haar zit in de hoop dat hij het kan uitleggen. Hij snapt alleen niet echt wat de bedoeling is, maar uiteindelijk valt het kwartje! Ondertussen bedenk ik me dat wij per ongeluk al het water hebben meegenomen en dat de mannen waarschijnlijk inmiddels compleet uitgedroogd ergens in de brandende hitte in de berm ter aarde zijn gestort. Ik spring met een fles water op m'n fietsie en race hun kant op. Al snel kom ik ze tegen, ze zijn al een flink eind onze kant opgelopen. Niks aan de hand dus. Na een paar drankjes worden de mannen en hun fietsen opgehaald bij het hutje. Mama, Jobke en ik fietsen terug naar het resortje.

Het rescueteam

Na een aantal dagen in Kampot pakken we de bus terug naar Thailand. Alles gaat prima tot we bij de grens komen en de bus uit worden gegooid om de stempels te halen. Wanneer we op straat staan te zoeken naar de buskaartjes is opeens mama's koffer verdwenen! Op hoop van zegen steken we de grens over (wat echt veel te lang duurt in de hitte). Gelukkig staat de koffer aan de andere kant netjes op mama te wachten, een meevaller. Na een nachtje in de Thaise stad Trat wilden we eigenlijk naar het eiland Koh Kood. Helaas hebben de Thai zelf een lang weekend waardoor alles vol zit en kiezen we er voor om naar het eiland Koh Chang te gaan. Op Koh Chang lijkt ook alles behoorlijk vol te zitten, maar een collega van Jobke (die zelf ook vakantie aan het vieren is op Chang) is onze redder in Nood. Hij regelt een hotelletje voor ons; ideaal. Na een nachtje in dat hotelletje kunnen we de volgende dag terecht bij een resortje aan het strand. We hebben uitzicht op zee, beter kan niet!

Zonsondergang Koh Chang

Jopie en ik gaan een avondje voor het eten zorgen. Niemand heeft echt wensen, behalve Jobke natuurlijk die graag kipsaté wil. We gaan met de scooter op pad voor de boodschappen. Eerst naar de markt voor een snijplankje en wat andere keukenspullen. Vervolgens hebben we ongeveer alles supermarkten van het eiland bezocht én alle kraampjes. De zoektocht naar satésaus is lastig, niemand lijkt het te kennen. De hele middag zijn we er druk mee. Uiteindelijk kopen we maar een pot Pindakaas en een rol zilverfolie om een pannetje van te maken ter improvisatie. Als allerlaatste stoppen we nog even bij een kraampje langs de weg voor kipstokjes, Tot onze grote verbazing heeft dit kraampje ongeveer alles wat we eerder die middag langzaam bijelkaar gesprokkeld hebben. Als we dat nou eerder hadden geweten.. Het wordt een heerlijk maaltje en een gezellige avond. 

 BBQ!

Een dag later zijn Jopie en ik 's avonds op pad om wat drankjes te drinken wanneer we in een cocktailbarretje belanden. We raken aan de praat met een meisje wat in de bediening werkt. Ze vertelt ons dat haar vriend 7 dagen eerder met zijn motor verongelukt is op het eiland. Ik vraag me even af of ik het wel allemaal goed begrijp, tot ze ons foto's laat zien van haar dode vriend. De crematie is net achter de rug en nu is zij gewoon al weer aan het werk. Het is niet te geloven. Na alle mooie dingen die we gezien en meegemaakt hebben is dit ook een stukje wat bij Thailand hoort, ik ben er stil van. Koh Chang staat bekend om het enorme aantal verkeersongevallen en het aantal doden. Het meisje vraagt ons dan ook om voorzichtig te zijn in het verkeer. Wanneer we later die avond vertrekken krijgen we allebei een dikke knuffel van haar. 

Na een paar heerlijke dagen op Koh Chang vertrekken we naar Koh Kood. Koh Kood is een prachtig, maar erg rustig eiland. Het worden dan ook een paar relaxte, rustige dagen. Mama is al lange tijd ziek en gaat uiteindelijk hier maar eens naar de dokter. Jobke is inmiddels ook ziek en ze blijken een (darm?)infectie te hebben. Na een behoorlijke reeks pillen gaat het weer wat beter, maar veel kunnen ze helaas nog niet doen. Papa zit dus een paar dagen alleen met ons opgescheept. Terwijl de dames uit liggen te rusten op het balkon gaan wij vissen op zee met de kajak. Het duurt even voor we een goede plek vinden, maar eenmaal daar vangen we best een paar leuke vissies. Helaas moet ik toegeven dat papa Jopie en mij wel dik verslagen heeft.. Wanneer papa een paar dagen later zelf ziek is, is Jobke gelukkig weer wat fitter. Jobke wil ook wel eens een keertje vissen, dus dan doen we dat! Met de kajaks peddelen we (Jobke en Jopie eigenlijk, ik doe niks (A)) naar het mooie plekje. Het duurt even voor Jobke zo ver is dat ze daadwerkelijk gaat vissen, maar na haar eerst gevangen guppie is ze niet meer te stoppen. Ik denk dat ik zelden iemand zo enthousiast heb gezien over een vis ;). 

Na vijf dagen Koh Kood is het voor de rest van de familie helaas tijd om naar Bangkok te gaan. Omdat Jopie en ik graag nog wat eilanden hier in de buurt willen bekijken, gaan wij niet mee terug. Ik ben een beetje verdrietig als ik ze uit sta te zwaaien en me bedenk dat ik ze de komende 7 a 8 maanden niet zal zien. Maar niet te lang getreurd want nu gaat het avontuur voor Jopie en mij samen wel echt beginnen! 

Hoe luxe het ook is om elke avond ergens te gaan eten, zelf koken is soms ook wel eens leuk. We gaan op pad en kopen een elektrische bbq zodat we die avond zelf ons eten kunnen maken en lekker op ons eigen balkonnetje kunnen eten. Bij wat lokale winkeltjes doen we onze boodschappen en die avond zijn we enthousiast onze voorbereidingen aan het doen. Wanneer de bbq een tijdje aan staat, gaat deze wel verdacht scheef staan. Ik denk dat de doos waarop hij staat aan het inzakken is, maar dan zien we dat de poojes aan het wegsmelten zijn. We zetten de bbq uit en ik zie ons maaltje al aan mijn neus voorbij gaan. We lezen de gebruiksaanwijzing nog eens door en zien dat we onderin water hadden moeten doen. oeps.. Nadat Jopie de gesmolten pootjes verwijderd heeft en er netjes 1,5 liter water onder in de bak zit, wagen we een tweede poging.  Dat gaat een stuk beter en is zeker voor herhaling vatbaar :)

Na Koh Kood gaan we door naar het eiland Koh Mak, waar we alle twee nog niet geweest zijn. We slapen in een klein huisje met grote ramen aan de voorkant. Vanuit ons bed hebben we uitzicht op zee en ondanks dat de zee rondom koh Mak niet echt heel mooi is om te zwemmen, is het uitzicht dat wel. We huren een scooter en gaan op onderzoek uit. Het is een vrij klein eiland, met veel groen en veel bloemen. Voor het ontbijt van morgenochtend gaan we opzoek naar bruin brood. Wanneer we bij een Duits restaurant komen waar ze brood verkopen, geeft de dame achter de balie aan dat we beter naar een andere bakker kunnen gaan, hun brood is beter. Wat ze wel hebben is een 'Duits' buffet met pizza en pasta aanstaande zaterdag, misschien dat we dat wel leuk vinden? Uiteindelijk vinden we in een supermarktje brood wat er wel mee door kan. We rijden die middag nog wat rond over het eiland. Wanneer we aan het einde van de dag terugrijden komen we een aantal schorpioenen tegen. Aan de ene kant ben ik behoorlijk enthousiast en aan de andere kant vind ik ze ook een beetje eng! We besluiten 's avonds op jungletoertocht per scooter te gaan. Gewapend met dichte schoenen (warm jasje voor Anne), hoofdlampjes met extra batterijen en een groot mes (grapje), gaan we op weg. We komen de gekste beesten tegen! Uiteraard worden ze allemaal op de foto gezet. We komen een paar belachelijk grote schorpioenen tegen, een enorme duizendpoot en een heleboel beestjes waarvan we de naam niet weten. Als kers op de taart zien we een mooie slang de weg over gaan, helaas lukt het dan weer niet om deze op de foto te krijgen..

De volgende morgen willen we op ons terrasje eten. We roosteren brood op ons grilletje en maken koffie. Het plan is om een roerei te maken op de grill. We hebben geen pannetje, dus maken we er 1 van zilverfolie. Dit plan klinkt alleen beter dan het is. Het ei wordt een fiasco en ons ontbijt wordt dus een broodje jam. De volgende ochtend proberen we het nog eens. Aangezien we het niet helemaal eens werden over het plan van aanpak bakken we allebei ons eigen eitje, op onze eigen manier. Die van mij was al beter dan die van gisteren, maar nog niet om over naar huis te schrijven. Die van Jopie daarentegen was aardig perfect :)

Die middag doen we een Thaise kookworkshop. We zijn met ons vieren; Jopie & ik + een duits stelletje. Al snel word me duidelijk dat er met de Duitsers weinig lol te beleven valt. Jopie doet flink z'n best om er een gezellig gesprek van te maken, maar ik heb de hoop al lang opgegeven. Hij krijgt een dikke 10 voor de moeite! Ook al is het Duitse stel geen bal aan, wij hebben een geslaagde middag :) We kokkerellen de lekkerste dingen en eten uiteindelijk een goddelijk diner :D 

Na Koh Mak varen we door naar Koh Wai, een nog kleiner eilandje. Dat het klein was had ik wel begrepen, maar dat het zo klein was had ik toch niet helemaal verwacht! We laten ons afzetten bij het resortje waar we geboekt hebben. We hebben een piepklein kamertje voor deze nacht, morgen kunnen we verhuizen naar een mooier plekje. Op het eiland zijn welgeteld 5 resorts te vinden, verder is er helemaal niets. Maar dan ook echt helemaal niets. Geen winkeltjes, geen barretjes, geen weggetjes, gewoon helemaal niets behalve bos. We kunnen dan ook niet zo veel doen behalve snorkelen en op het strand liggen. Op de tweede dag huren we een kajak en ik laat me als een prinsesje rondvaren om het eiland. Ongeveer halverwege stoppen we in een verlaten baaitje om te zwemmen. Het water is glashelder en heerlijk koel, wat is het hier toch mooi! Na het kajakken hebben we ongeveer alles wel gezien en gedaan op dit eiland en we besluiten dan ook om de volgende dag terug te gaan naar Koh Chang.

Op Koh Chang huren we weer een hutje aan het strand, elke avond hebben we een spectaculair uitzicht op de zonsondergang. Lang de tijd om hier van te genieten hebben we echter niet, want ons visum verloopt bijna! Voor de dagen die we op Chang zijn willen we weer een scooter huren. Samen gaan we naar een verhuurbedrijfje, deze heeft echter nog maar 1 exemplaar staan; een roze! Ik vind hem (haar?) natuurlijk prachtig en helemaal prima. Tessa princessa kan zich echter niet helemaal vinden in het roze geval en wil per se een andere. Dus lopen we (in de brandende zon, met temperaturen boven de 40 graden) gewoon nog even verder op zoek naar een exemplaar wat zijn goedkeuring wel kan wegdragen. Deze vinden we gelukkig al vrij snel zodat we daarna weer boodschappen kunnen doen voor onze bbq van die avond. Die avond zitten we lekker te eten wanneer we gezelschap krijgen van een leuke hond. Hij heeft besloten op ons balkon te komen wonen. Later die avond, wanneer wij al in bed liggen, krijgt 'onze' hond buiten ruzie, een paar andere honden vallen hem aan. Fluffy zit te bibberen en huilen voor onze deur. We redden hem en laten hem een nachtje bij ons binnen slapen. 

Onze tijd in Thailand zit er bijna op. De laatste twee dagen die we hebben spenderen we in Bangkok. We willen nog 1 dagje vissen in Bungsamran. Deze keer maken we er een vriendschappelijk dagje van en vooral geen wedstrijd ;). Het is een mooie dag waarbij we samen in totaal 14 mooie vissen vangen. Aan het einde van de dag ben ik wederom totaal gesloopt en heb ik meteen al weer spierpijn. Maar het was het zeker waard! Morgen is het tijd voor een nieuw avontuur; Laos!!