BANGKOK
Voor de derde keer deze reis ben ik in Bangkok en ook al is deze stad niet helemaal mijn ding, uiteindelijk begin ik het toch een soort van te waarderen en is het een beetje mijn uitvalsbasis. In dit geval is het niet 'Alle wegen  leiden naar Rome' maar naar Bangkok want waar ik ga of sta, Bangkok is uiteindelijk altijd het begin en het einde.

Op de dag nadat ik ben aangekomen in Bangkok ga ik mijn visum verlengen. Wanneer ik een taxi wil nemen naar het immigratie kantoor vragen de eerste 4 taxi's schandalig hoge prijzen. Uiteindelijk vind ik er een die mij voor een acceptabel bedrag wil wegbrengen maar deze geeft aan dat het kantoor is opgeheven en dat ik naar een kantoor moet wat verder weg ligt (en dus ook een stuk duurder is). Ik twijfel of dat echt zo is en weet dat ik achteraf baal wanneer ik in mijn naïviteit zomaar iets voor waar aanneem. Ik besluit op google te vertrouwen en vraag hem mij toch af te zetten bij het kantoor wat ik in gedachten had. De taxichauffeur had gelijk en de vriendelijke dame achter de balie verwijst me door naar de plek die de taxichauffeur eerder al had genoemd.

Ik neem een nieuwe taxi naar de juiste plek, deze keer rijdt de chauffeur op meter en dat blijkt achteraf veel goedkoper. Alleen dat al maakt dit een leerzame dag ;). Bij het gebouw aangekomen (formaatje vliegveld) weet ik al dat ik hier de weg niet ga vinden. Normaal gesproken zoek ik alles het liefste zelf uit, maar hier op reis blijkt het toch wel slim om regelmatig even om hulp te vragen. Ik vraag de weg en loop vervolgens naar het juiste kantoor. Daar vul ik 2x hetzelfde formulier in (eerste keer met de verkeerde kleur pen). De tweede keer wordt mijn formulier goedgekeurd en ik moet, voor ik naar een andere afdeling mag, nog een paar kopietjes laten maken van m'n paspoort. Uiteraard kan ik het kopieerapparaat niet vinden (1 verdieping lager en compleet aan de andere kant van het gebouw), maar na 2x vragen komt het goed. Vervolgens mag ik terug naar de eerste afdeling, waar ik doorgestuurd wordt na afdeling 2. Afdeling 2 bestaat uit ongeveer 100 balies en ik weet even niet waar ik heen moet. Dan zwaait een dame, ik moet eerst een nummer halen. Dat doe ik. Maar dan? Na een seconde of 30 zie ik gelukkig de logica in alle balies en ik ga op de goede plek zitten wachten tot ik aan de beurt ben. Vanwege de drukte verwacht ik dat dit heeeel lang gaat duren en ik ben dan ook verbaasd als ik binnen vijf minuten al aan de beurt ben. Ik ga een kantoortje binnen en moet wat handtekeningen zetten, vervolgens word ik op de foto gezet en moet ik betalen. Voor ik mn wisselgeld terugkrijg word ik naar buiten gestuurd. You wait outside! Ik word op niet al te vriendelijke wijze verzocht het kantoortje te verlaten. Is het omdat ze wisselgeld moet halen? Gaat ze meteen mijn visum al in orde maken? En waar 'outside'? Dat is namelijk nogal een breed begrip. Aangezien de dame achter het bureau niet bepaald vriendelijk kijkt en praat besluit ik mijn vragen maar in te slikken en ga als een braaf schaap 'outside'. Ik plof neer op een bankje en besluit dat ik maar gewoon ga zitten en wachten (als ik over een uur nog niet veel wijzer ben kan ik haar altijd nog even lastig vallen met m'n vragen). Na een half uurtje komt daar opeens een schattige trainee aangelopen met mijn paspoort! Alles is in orde en ik mag tot begin januari in Thailand blijven. Yes!!

PARTNER IN CRIME OPHALEN

De volgende dag is het zo ver; na weken van gezamenlijke voorpret komt Marloes eindelijk aan! Na een levensgevaarlijke taxirit met een Indiase chauffeur die liever achterom keek om gezellig met mij te kletsen dan op de weg te letten, kom ik gelukkig toch leven aan op het vliegveld. Na uuuuren wachten komt Marloes dan eindelijk aangelopen whoehoee!!

De eerste dag doen we rustig aan omdat de tweede dag dubbel en dwars in te halen. We scheuren in een tuktuk, varen over de Chao Phraya, brengen een bezoek aan het Grand Palace, nemen een kijkje op de markt in een shopping mall, eten hotpot bij MK en gaan een potje bowlen (waarbij ik marloes uiteraard dik versla). Kortom; we hangen maximaal de toerist uit en aan het einde van de dag heb ik echt buikpijn van het lachen. Na het bowlen laten we ons afzetten bij het treinstation in de hoop dat we een kaartje voor de nachttrein richting Suratthani kunnen kopen. Dat kan! Met onze kaartjes op zak lopen we naar de taxi. De chauffeur heeft echter geen zin om ons 'op de meter' naar de Khao San Road te brengen en zegt dat we maar met de bus moeten gaan die er naast staat. Niet wetende waar deze bus ons precies heen gaat brengen stappen we vol enthousiasme in de lokale bus (compleet met houten interieur).

Om het Grand Palace in te mogen moesten we bedekt zijn, omdat we van te voren niet van plan waren te gaan hadden we geen goede kleding aan. Gelukkig konden we iets lenen, het resultaat is alleen niet echt charmant!

Hotpot eten

De lokale bus

Uiteindelijk worden we weer bij het Grand Palace afgezet. Vanaf daar is het lopend goed te doen naar ons hotel, uiteraard moet je dan wel de goede kant op lopen! Onderweg komen we duizenden Thai tegen die helemaal netjes in het zwart gekleed langs de kant van de weg zitten. Wij vragen ons af wat ze daar allemaal doen en horen uiteindelijk dat ze daar zitten te wachten tot ze om 04.00 uur het paleis in mogen om afscheid te nemen van de koning. Gelukkig wordt er goed voor hen gezorgd, het vervoer naar het paleis is gratis en terwijl ze wachten krijgen ze water en eten. Het is erg indrukwekkend om te zien en voel me daar totaal misplaatst op mijn flipflops en in mn spijkerbroekie. Ik ben dan ook blij wanneer we een paar uur later ons hotel bereiken.

De volgende dag brengen we een bezoekje aan de plaatselijke dierentuin, dat hadden we beter niet kunnen doen! We weten nu net iets te goed welke giftige slangen er leven in de omgeving..

KHAO SOK

Die avond gaan we met de trein naar Suratthani, waar we de volgende ochtend na een heel beroerde nacht belabberd aankomen. We nemen een taxi naar een resort aan de rand van het national park. Wanneer we daar aankomen blijkt dat ze alleen nog een dure cottage vrij hebben met uitzicht op de rivier. We hebben geluk en krijgen de kamer voor de prijs van een goedkope cottage. 

De nachttrein

We voelen ons als 2 prinsesjes met al deze luxe! We hebben alle twee een 2persoonsbed, we hebben een veranda met zicht op de rivier en on top of all; een ruime douche met warm water! Die middag maken we een tocht met een kajak over de rivier waarbij onze gids al het zware roeiwerk verricht. Onderweg zien we aapjes, een mooie slang, vogels en vissen. Een goed begin van ons jungle avontuur!

De volgende dag gaat het échte avontuur beginnen met een 2daagse tocht door het national park. Ruim op tijd zijn we (voor de verandering) klaar maar net wanneer we onze tassen willen ophalen wordt Marloes beroerd. Terwijl zij het niet al te smakelijke ontbijt van die ochtend op charmante wijze uitkotst ga ik maar even langs de receptie om te vragen of we ons programma kunnen omgooien. We hebben geluk en ze willen wel een uitzondering maken. We blijven een extra nacht op het resort en hopen dat Marloes morgen fit genoeg is.

Terwijl Marloes een dutje doet ga ik een rondje hardlopen. Eerst loop ik wat voorzichtig en voel me niet helemaal op mn gemak vanwege de vele honden (ik ben nog altijd bang om opgegeten te worden of anders minimaal Rabiës op te lopen). Gelukkig lijken de hondjes lief en al snel loop ik met plezier. Onderweg word ik aangemoedigd door de plaatselijke bevolking; ze zwaaien, steken hun duimen op en roepen dat ik goed bezig ben. Ik weet niet wat ik meemaak! Ik voel me een ware marathonloopster en vol energie loop ik ondanks de warmte voor mijn doen een mooie afstand. Wanneer ik terug kom bij het resort zie ik er helaas uit alsof ik een woeste achtervolging door een stel tijgers achter de rug heb en ik spring meteen maar even in de rivier om af te koelen. Wat een luxe!