Met mijn tenen zit ik in het parelwitte zand, voor mij beukt de zee ruw tegen het strand en achter mij zakt de zon achter de bomen. Aan het einde van de middag ben ik aangekomen op Koh Samet, een eiland niet ver van Bangkok. Ben nu al verliefd ♡. Hoe mooi de eerste twee weken ook waren; stiekem is dit voor mij toch wel het optimale vakantiegevoel! Kristalhelder water en een bountystrand. Wat wil je nog meer? 

Wat ik nog meer wil, daar kom ik al vrij rap achter. Graag heb ik een bungalow zonder rattenvriendjes en als het even kan ook een wc die je gewoon met een knopje kan doorspoelen in plaats van met een bakje water. Na de eerste twee nachten in een behoorlijk primitieve hut te hebben geslapen, verhuis ik voor de resterende dagen naar een luxere bungalow een eindje verder op in de straat. Ik moet wel eerlijk vermelden dat ik zelfs in m'n luxere bungalow verdacht veel beestjes aantref, zo zwemmen er kikkervisjes in m'n wc en kruipen er pieren over de badkamervloer. Maar hee, kniesoor die daarop let! Elke keer dat ik de badkamerdeur open doe gaat dat wel twijfelachtig en enigzins voorzichtig, je weet immers nooit wat er nu weer door de afvoer van de douche naar binnen is gekropen. Ondanks dat is mn bungalow echt een verademing en geniet ik van het uitzicht op zee wat ik vanaf m'n veranda heb. 

Hieronder een foto van mn toilet in de eerste bungalow

Lets gooo! Ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar mijn sportieve kant van mij komt helemaal naar boven (ah oké, misschien heeft het meer met m'n budget te maken dat ik ga fietsen dan een taxi neem maar dan nog). Ik huur een mountainbike voor de laatste 3 dagen. De eerste dag fiets ik een beetje rond aan de noordkant van het eiland die ik zelf vrij lelijk vind (veel afval en deze kant heeft uitzicht op het vaste land waar behoorlijk wat lelijke gebouwen staan). Wanneer ik het daar wel gezien heb, fiets ik naar het midden van het eiland waar ik een klein zandpaadje afhobbel naar een afgelegen strandje. Lekker de hele dag in zee gedobberd en daar komt pas voor het eerst echt het besef; dit is mijn leven het komende jaar! Wauw.

De volgende dag wil ik naar het viewpoint op het meest Zuidelijke puntje van het eiland. 7 km, eitje! Wat een helse tocht. Ik ga weg zonder ontbijt en neem maar 1 fles water mee; rookie mistake! Wanneer ik ergens op drie kwart even langs de kant van de weg zit bij te komen stopt er een stelletje; of ik soms water nodig heb. Ik denk dat ik jullie verder niet uit hoef te leggen hoe ik er bij zit ;) (en dat is terwijk mn eigen water nog niet eens op is). In my defense; er zitten heel wat hellingen tussen met een hellingsgraad van meer dan 20%. Ik ben dan ook echt de enige die deze weg fietsend (deels lopend) aflegt. Voor de rest zit iederen op een scooter of in een golfcar en ik ben echt stikjaloers op de mensen met een golfcar. Uiteindelijk bereik ik het viewpoint, inmiddels is mn water op en kan ik wel een drankje gebruiken. Maar het tentje wat drinken verkocht is opgedoekt en ik heb pech. Ik bekijk de 2 verschillende uitkijkpunten en zie overal 'steenmannetjes'. Oftewel een stapel stenen. Deze worden van origine gebruikt om een pad mee aan te duiden maar inmiddels maken wij (toeristen) deze overal op de wereld gewoon voor de lol. Jopie heeft er een op deze plek gemaakt en ik doe een vrij uitgebreide poging om de zijne op te zoeken om er (heel romantisch) zelf een naast te bouwen. Nadat ik ze alle 6421 stuk voor stuk uitvoerig bekeken heb moet ik me er bij neerleggen dat ik de zijne jammer genoeg niet kan vinden. Ik maak daarom een nieuw, spectaculair bouwwerk namens ons samen. 

Ik fiets terug (gaat net zo dramatisch als de heenweg) en stop (lees; stort half ter aarde terwijl ik mn fiets dump om vervolgens richting zee te strompelen) bij een hagelwit strandje. Ik bestel wat te eten en te drinken en kom weer een beetje tot leven. De rest van de dag lig ik aan het strand en geniet ik met volle teugen van de zon. Er is bijna niemand op het strand en ik krijg een beetje een expeditie Robinson gevoel. Elke keer dat ik de zee in duik word ik omringd door vissen en ik baal dat ik m'n snorkel niet bij me heb. Aan het einde van de middag fiets ik de laatste kilometers terug naar m'n bungalow en dat is gelukkig een vlakker stuk en daarom goed te doen.  

 Die avond eet ik bij een klein restaurantje wat Perfect Dough heet. Ik raak aan de praat met eigenaresse Pat en zij nodigt mij uit om mee te gaan naar een optreden van een bandje bij een tentje aan het strand. De leadzanger is een vriend van haar en ze zegt dat hij echt goed is. Zij kan zelf pas aan het einde van de avond dus ik ga zelf vast die kant op. Ik kan het tentje niet vinden en ga met een drankje op het strand zitten. Na een tijdje hoor ik iemand viool spelen, ik ben onder de indruk en kijk waar het geluid vandaan komt. Het duurt even voor ik besef dat het bandje is waar Pat het over hadden, maar dat het tentje 2 verschillende namen heeft en ik alleen de verkeerde had gezien. 

Ik loop er naar toe en zoek een plaatsje uit waar ik goed zicht heb op de violist. Ik bestel een mojito en de rest van de avond zit ik totaal betoverd naar ze te luisteren.

De volgende dag is mijn laatste dag op Samet. Ik baal er van dat ik weg moet, maar voor dat Marloes arriveert (whoehoee!) moet ik m'n visum nog verlengen en dus moet ik terug maar Bangkok. Ik maak er een rustig dagje van; boekje lezen, zwemmen en bananenshakes drinken. Aan het einde van de middag loop ik naar het enige strand aan de westkust van het eiland waar normaal gesproken op spectaculaire wijze de zon onder gaat. Vandaag is het bewolkt, dus daar is weinig van te zien helaas!