Mae Yen waterval
Ik kan geen stap meer zetten. Er zit zand in mijn kletsnatte schoenen en ik voel de blaren groter worden met elke stap die ik zet. Vandaag beklimmen we de Mae Yen waterval in de jungle van Pai; it would be fun they said...

Klaar voor de start!

Waar normale mensen met de scooter naar het beginpunt gaan, of zich anders door een taxi af laten zetten, lopen wij vanaf onze hippiehut naar de berg. Het is een mooie route langs rijst/riet/eigenlijkhebbenwegeenideewatvoorvelden waar we ongeveer 45 minuten over doen. We komen aan bij het startpunt van onze hike waar we begroet worden door een enthousiaste hond; Takkie. We snappen meteen al niet echt wat de route is, dat beloofd wat! Na even aarzelen gaan we er maar van uit dat we het pad moeten volgen aan de overkant van de rivier. Er is geen brug, dus plonzen we er dwars doorheen. Zo gaat het de hele weg, we steken tientallen keren de rivier over. Maar aangezien het warm is, is het eigenlijk wel lekker om steeds even door het koele, heldere water te banjeren. Het witte zand op de bodem van de rivier lijkt goud te bevatten, overal glinsteren kleine gouden vlokjes, heel bijzonder!

Wanneer we een paar kilometer onderweg zijn maakt Marloes een hele hoop kabaal, ik schrik. Ik denk dat ze gevallen is en draai me om. Ik schrik nog 100x harder wanneer ik opeens iets groots, donkers en harigs langs mijn been voel en zie gaan. Het duurt echt even voor ik door heb dat het Takkie is die ons gevolgd is en ons nu alle 2 een hartverzakking heeft bezorgd. Takkie loopt een paar kilometer met ons mee en laat zien waar het pad loopt (het pad is niet echt aangegeven en soms behoorlijk onduidelijk).

De hike is pittig, maar absoluut de moeite waard. Het pad loopt dwars door de jungle; dit is waarvoor ik op reis ben gegaan en ik geniet dan ook met volle teugen! Alles is groen en mooi. We zien allerlei bizarre insecten en de mooiste vogels. We zien een aantal beesten die we liever hadden overgeslagen. Een daarvan is een waterbuffel, op de heenweg vinden we hem nog mooi en lief maar wanneer hij op de terugweg het pad blokkeert en niet van plan is ons er langs te laten, is de lol er snel af. Elke stap die we zijn kant op zetten komt hij er twee op ons af (horens eerst). We erkennen onze meerdere en gaan nederig (en een beetje bang) door het struikgewas met een grote boog om hem heen.

Wanneer we bijna bij het eindpunt van de hike zijn (de waterval), weten we niet waar we heen moeten. De route die we denken te moeten nemen is geblokkeerd met een bamboe afzetting en tot zover betekenen die afzettingen dat er een alternatieve route is en dat het huidige pad onbegaanbaar/gevaarlijk is. We hebben niet veel tijd meer voor we terug moeten (we willen voor het donker is de berg af zijn) en we twijfelen of we nog wel door moeten lopen of terug moeten gaan. Takkie is nergens meer te bekennen en verder zien we ook niemand. We lopen een eind terug om te bekijken of we misschien een ander pad over het hoofd hebben gezien, dat is niet het geval.  We lopen een beetje heen en weer en bespreken of we de afzetting gaan negeren of dat we gewoon terug gaan (wat eigenlijk natuurlijk geen optie is als je er bijna bent). Dan verschijnt er uit het niets een meisje die ons vertelt dat we inderdaad over de afzettingen heen moeten klimmen. Dat doen we en na een minuut of 20 bereiken we het eindpunt.

De waterval is mooi, maar niet heel bijzonder. Na een paar spectaculaire selfies gemaakt te hebben van ons samen beginnen we snel aan de klim naar beneden. Het wordt snel donkerder en ik ben bang dat we het niet gaan redden. We zijn de laatsten die nog naar beneden moeten en k heb al bijna spijt dat we  door zijn gegaan tot de waterval. Wanneer we de moeilijkste afdaling gemaakt hebben komen we opeens een aantal mafkezen tegen die nog naar de waterval willen, we geven aan dat ze het niet gaan redden en dat ze beter terug kunnen gaan. Uiteraard luisteren ze niet naar ons, ik vind het echt heel dom van ze maar ben blij dat wij niet de laatsten zijn die nog naar beneden moeten.

 10 minuten voordat de zon onder gaat zijn we onder aan de berg. We zien nog net een aapje door de bananenbomen slingeren. We steken bij de laatste zonnestralen nog 1x de rivier over. Wanneer ik naast me kijk zie ik een slang zwemmen en ik ben erg blij dat we die pas aan het einde tegenkomen.
We strompelen naar het centrum, eten een lekkere pizza (die we echt wel verdiend hebben) en leggen vervolgens de laatste kilometers af.

26 kilometer verder en ongeveer 12 uur later zijn we weer terug in onze hippiehut waar zelfs een dun matje in een klamboefort er opeens verdacht aantrekkelijk uit ziet.