De middag loopt bijna ten einde, de zon is nog steeds ongenadig fel. Ik zit op een longtailboot voor een vis/kampeer tripje en terwijl we de baai uitvaren naar open water werk ik aan m'n haat/liefdeverhouding met de zee. Ondertussen heb ik tijd om eens goed na te denken over de afgelopen weken. Ik besef me dat ik al even geen blog meer heb geschreven en dat ik inmiddels een eeuw achter loop. Maar als je ongeveer alles hebt wat je je maar kunt wensen en je bent maximaal aan het genieten, wie gaat er dan nog een blog schrijven? Ik dus even niet :).   Het is vandaag 20 januari en ik ben al ruim 75 dagen onderweg. Het voelt alsof ik pas net weg ben maar als ik me bedenk wat ik (en we) allemaal al meegemaakt heb(ben) lijkt het al maaaaanden.

Marloes heeft plaatsgemaakt voor Inske en inmiddels is ook Jopie aangekomen. Het laatste wat ik schreef was rond kerst, wat Marloes en ik in Sihanoukville gevierd hebben. Na Sihanoukville zijn we naar het prachtige eiland Koh Rong gereisd waar het zand sneeuwwit is en de zee blauwer dan blauw. We kamperen een aantal dagen in een tent voor we doorgaan naar Koh Rong Samloem. Wanneer we de Ferry naar Samloem willen pakken is de zee te ruw en moeten we een nachtje in het centrum slapen. We boeken per ongeluk een hostel waar we in bed kunnen genieten van de beats van de lokale kroeg (lees we trillen ongeveer onze bedjes uit vanwege de bass). Gelukkig is met maar voor 1 nacht; de volgende ochtend vroeg is de zee gekalmeerd en we pakken om 8 uur de boot naar Samloem. Op Samloem vieren we oud en nieuw. Niet m'n beste oud en nieuw ever; niet lang na het avondeten voel ik me al een beetje beroerd en uiteindelijk breng ik de hele nacht al kotsend door in de tuin. Ik weet van ellende niet wat ik met mezelf aan moet. Een Cambodjaan wil me nog een beetje helpen door me buiten in een hangmat te stoppen en niet veel later komt een Fransman me een vreemd drankje brengen. Wanneer ik dat voor zijn voeten op de grond net zo hard weer uitkots krijg ik aardig de neiging om mezelf in de zee te verzuipen maar ik beheers me en zit de tijd uit op een rots. Marloes is ook aardig beroerd en we brengen ons laatste dagje voor dood door op het strand. Op 3 januari verlaten we samen het prachtige Cambodja. Wat heb ik er van genoten!

Koh Rong

We hebben nog 1 dagje samen in Bangkok. We nemen een massage, Marloes shopt wat souvenirs bij elkaar en ik breng even een bezoekje aan de dokter. Op m'n arm loopt vanuit een muggenbult(?) een rood kronkelspoor en ik ben als de dood dat een of ander tropisch wezen onder m'n huid zich al etend een weg richting mn vingers aan het banen is. Marloes gaat met me mee naar de dokter, waarschijnlijk meer vanwege ramptoerisme dan vanuit empatisch oogpunt vrees ik maar oke. Gelukkig is het alleen maar een allergische reactie.

Na een laatste avondmaaltje samen is het na 6 weken helaas tijd om afscheid te nemen van Marloes die via China (voor een klein beetje sightseeing) en België weer richting Nederland vertrekt. Het was gezellig en heel fijn dat ze er was!! Veel tijd om haar te missen heb ik niet want op 6 januari in de avond kan ik mn volgende partner in crime (Inske) al weer ophalen van het vliegveld whoehoeeee :).

Het kost ons ongeveer 2 dagen en 2 nachten om een beetje bij te kletsen. 3 dagen nadat ze is aangekomen in Bangkok vliegen we naar het zuiden van Thailand. Ondanks alle overstromingen en het noodweer van de afgelopen weken wagen we het er op om naar het eiland Koh Lipe (wat volgens Iens super mooi moet zijn en waar ik dus helemaal m'n zinnen op heb gezet) te gaan. Tegen de avond komen we dan eindelijk aan op Lipe. Wanneer ik de volgende ochtend wakker word en naar ons balkonnetje loop zie ik dat Inske niets teveel gezegd heeft. Elke ochtend weer ben ik verrast door het asociaal mooie uitzicht. We hebben geluk; de weergoden zijn ons gunstig gezind en we vullen de dagen met snorkelen, heeeerlijk eten, luieren op het strand en vissies vangen.

Uitzicht vanaf ons balkonnetje

We zitten op een verlaten strandje op een zo goed als onbewoond eiland. De zon gaat onder en Puy (onze captain) is een vuurtje aan het maken. We hebben vandaag voor de tweede keer gevist op zee en gaan onze vangsten nu op het strand opeten. Prachtig om te zien hoe hij met alleen natuurlijke materialen een feestmaaltje klaar maakt. Met een machete splijt hij een aantal stokken waar hij de vissen tussen stopt. Met een een plantje maakt hij een touwtje om de punten van de stokken bij elkaar te binden. Hij zet de stokken een klein stukje van het vuur af zodat de vissies gerookt worden. Terwijl de vissen staan te roken gaan we op zoek naar de bladeren van een bepaalde boom waar we de borden van maken. Als laatste wordt er nog wat brood geroosterd en kunnen we gaan eten. Omnomnom! Het is een heerlijk avondje na een prachtige dag.

We liggen languit op het strand te genieten van de laatste zonnestralen van die dag wanneer Jopie onverwachts een dagje te vroeg het strand op komt gelopen met z'n backpack. Hij kon uiteraard echt niet langer wachten om mij te zien!  ;) Nu zij hier alle twee zijn is het natuurlijk extra genieten! Geen tijd meer om te mailen, te appen of blogjes te schrijven..