Voor de zoveelste keer zit ik in de bus. Deze keer is het een rit van ongeveer 36 (!) uur. Van Pai naar Chiang Mai, vervolgens naar Bangkok en vanuit Bangkok uiteindelijk door naar Siem Reap (Cambodja). Wie denkt dat ik hier lekker relaxed een beetje vakantie aan het vieren ben heeft het mis, reizen is soms een zware en vermoeiende bezigheid.

Lichtelijk onvoorbereid zijn we deze keer, we hebben de bussen niet gereserveerd en het is dan ook een dikke meevaller als blijkt dat we overal met mee kunnen. Ook ons visum hebben we niet geregeld; gelukkig kun je deze aan de grens ook krijgen. Wel moeten we daarvoor dollars hebben. Helaas zijn 's ochtends om 6 uur alle wisselkantoortjes dicht en kunnen we die dollars wel op onze buik schrijven. Een vriendelijke dame aan een balie geeft aan dat we aan de grens ook met Thaise Baht kunnen betalen, op hoop van zegen stappen we in de bus richting cambodja. 

Tussen de busritjes door zitten/hangen/liggen we steeds als een stel zwervers op de stations. Gelukkig kunnen we zo hier en daar een spelletje doen!

Aan de grens is het even spannend. Veel gelezen over mensen die opgelicht worden. Daarnaast kan het soms tot 2,5 uur duren voor alles geregeld is. Wij krijgen 1 uur de tijd om de grens over te komen (lopend) en om ons visum te regelen, wanneer we dat niet redden gaat de bus er aan de Cambodjaanse zijde   zonder ons vandoor. No pressure.

We stappen uit en moeten eerst aan de Thaise kant een stempel van vertrek halen. Ik voel me een beetje alsof ik iets crimineels aan het doen ben. We moeten flink doorlopen en alles en iedereen onderweg negeren. Zelfs de mensen die zo liefjes doen alsof ze het allerbeste met ons voor hebben en 'de weg wijzen'. Het halen van de eerste stempel gaat gelukkig vlotjes. We steken de grens over en ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder lopend de grens over ben gegaan. Het is meteen duidelijk dat we in een ander land zijn. Het verkeer rijdt weer rechts en ik heb het gevoel dat we 100 jaar terug de tijd in gegaan zijn. We maken ons visum in orde (wat verrassend soepel gaat) en halen vervolgens onze stempels om Cambodja binnen te mogen gaan. Net binnen het uur komen we bij de bus aan. Gezien onze voorbereidingen ben ik behooorlijk verbaasd dat het ons allemaal gelukt is.

We made it!

De rit vanaf de grensovergang naar Siem Reap is erg mooi en ik ben oprecht blij dat ik een bus zit en niet in het vliegtuig. We crossen  uren over het platteland. We kunnen kilometers, maar dan ook echt kilometers ver kijken en het enige wat we zien zijn de velden waarop de Cambodjanen aan het werk zijn en de koeien, eenden, honden en waterbuffels die bij hen op het land lopen.
Zo nu en dan stampt de buschauffeur even vol op de rem voor een paar overstekende waterbuffels of een kleine puppy; hier kan het allemaal. Wanneer ik iemand met een hengel zie vissen in een weiland waar een klein laagje water in lijkt te staan vind ik dat lichtelijk zorgwekkend en het lijkt me dan ook verstandig hier maar niet off the road aan de wandel te gaan. Ik weet niet eens of ik wel wil weten wat er allemaal in dat weiland leeft..

Aan het einde van de middag komen we aan bij ons hostel. We hebben een luxe hostel gekozen mét zwembad en pooltafel whoehoee :)
We checken in en proberen meteen onze bedjes even uit. Het is het beste bed van de afgelopen 6 weken en ik ben echt heel, heel erg blij met m'n zachte, dikke matras. We eten bij een chique restaurant waar we behandeld worden als prinsessen (helaas is dat allesbehalve hoe we er momenteel uit zien). Het eten is super lekker en de Cambodjaanse mensen zijn tot nu toe allemaal enorm vriendelijk en beleefd. Na alle verhalen die ik had gelezen over Cambodja had ik dat niet niet verwacht en ik ben dan ook behoorlijk  verrast.