Als je langere tijd weg bent (en er geen geld binnenkomt) ga je zo nu en dan op koopjesjacht om een beetje geld te besparen. Zo ook bij onze tickets naar Australië. Na een dagje rondstruinen op het web blijkt dat de goedkoopste vluchten een tussenstop hebben in Kuala Lumpur. Nog goedkoper is het om zelf 3 losse vluchten te boeken; eerst naar Kuala Lumpur, een paar dagen later door naar Perth en nog eens een paar dagen later een vlucht naar Adelaide. Aangezien het mij geen straf lijkt om een paar dagen in Kuala Lumpur en Perth door te brengen (zo zie je nog eens wat) is dat wat we doen. 

We vliegen naar Kuala Lumpur waar we een hotel geboekt hebben ergens in een uithoek. We hebben blijkbaar niet echt goed gekeken naar de ligging, want dit hotel ligt op ruim een uur rijden van het vliegveld. Niet zo handig aangezien we binnen 2 dagen al weer verder vliegen. Gelukkig blijkt dat het centrum wel aardig in de buurt is. Voordat we richting Kuala Lumpur gingen hebben we snel even de highlights van de stad bekeken. Dat waren er niet bepaald veel vond ik en de enige die daarvan op mijn lijstje terecht komt zijn de Petronas Towers. Toen ik tegen Jopie zei dat ik die wel wilde zien en dat ik verder eigenlijk niet zo veel kon vinden gaf hij aan dat een paar torens hem toch wel heel weinig konden schelen. Aangezien ik natuurlijk niet de moeilijkste ben, schrappen we de towers dan maar van het inmiddels niet meer bestaande lijstje. We hebben een hotel met zwembad (voor mij) en sportschool (voor Jopie, uiteraard niet omdat ik dat wilde) dus wij komen deze twee dagen wel door.

We hebben 1 dingetje wat we wel echt willen doen en dat is het kopen van de Lonely Planet van Australië aangezien we ons nog niet echt in onze volgende bestemming verdiept hebben. Dat is nog niet zo heel makkelijk. We bezoeken een boekwinkel, maar daar hebben ze deze boeken niet. We vragen of zij toevallig een boekwinkel weten die deze wel heeft en ze schrijft de naam van een keten op. We pakken een taxi en vragen ons daarheen te brengen. De taxichauffeur doet een beetje vaag en geeft aan dat we eerst nog even op iemand anders moeten wachten voor we gaan rijden. Een beetje vreemd, maar we blijven geduldig zitten. Na een tijdje stapt een van zijn vrienden in en we gaan rijden. Ze overleggen even over de boekwinkel en besluiten ons ergens anders heen te brengen; een Indiase boekwinkel. We gaan er vanuit dat ze dat boek daar niet hebben, maar stappen toch maar uit. De taxichauffeur wil wel even op ons wachten, maar we geven aan dat we ons wel redden en sturen hem weg. Het boek hebben ze inderdaad niet, maar de dame achter de balie belt even rond voor ons en vindt een winkel die er een heeft. Ze schrijft het adres voor ons op en we pakken opnieuw een taxi. Een paar uur verder; maar we hebben hem! De loneley planet van Australië.

Aangezien we verder niet zo veel te doen hebben, hebben we tijd genoeg om eens een leuk restaurant op te zoeken. Want na al die noodles is het wel eens tijd voor een iets culinairder etentje. We vinden een restaurant wat een heel goed buffet moet hebben; het Lemon Garden restaurant van het Shangri-La hotel. We stappen voor de zoveelste keer in een taxi en laten ons bij het hotel afzetten. Een chique bedoening zo blijkt. Het is een enorm hotel met meerdere restaurants. We worden netjes de goede kant op gestuurd en komen terecht in een enorme eetzaal met een enorm buffet. Het doet een klein beetje ongezellig aan, maar het eten moet goed zijn dus dat nemen we maar voor lief. En het eten is goed, heel goed. We smullen en smikkelen en drinken daarbij een paar lekkere wijntjes. Van salades, tot oesters en van chicken tikka massala tot sushi. Alles hebben ze. Als afsluiting ook nog eens een toetjesbuffet met alles er op en er aan; een chocoladefontein, vers fruit, lavacakejes, creme brulee, bonbons, ijs en ga zo maar door, omnomnom. Dan klinkt vanaf een podium in de hal het nummer 'Time to say goodbye' en helaas is dat het ook. Het restaurant gaat dicht en wij gaan weer richting hotel. 

De volgende dag luieren we bij het hotel en bereiden onze campertrip in Australië vast eens een beetje voor. Die avond moet ik een restaurantje uitkiezen. Jopie heeft helemaal geen wensen lees; niet te duur (gisteren was schandalig duur namelijk), maar wel heel goed en liefst ook nog Maleisisch (Indonesisch mag eventueel ook nog). Mm oke. Gelukkig ben ik een uiterst bekwame speurneus en kom met een restaurantje aan wat precies aan deze eisen voldoet. Wanneer we in de taxi richting het hotel zitten zien we de Petronas Towers (erg mooi natuurlijk). Jopie reageert nogal enthousiast en verbaasd op de torens. Tot ik hem uitleg dat dat de torens waren die ik wel wilde zien maar hem totaal niks konden schelen. Hij kan zich überhaupt al niet meer herinneren dat ik ooit iets over torens gezegd had. Mannen..

Niet veel later worden we afgezet in het straatje waar het restaurant zou moeten zitten. Het is een gezellig straatje met verschillende barrtjes en restaurantjes. Jammer genoeg staat er overal langs de straat personeel te schreeuwen dat je vooral bij hen iets moet komen eten of drinken, iets wat de sfeer net iets minder gezellig maakt. We dwalen even rond en vinden uiteindelijk een beetje achteraf het restaurant; ' Bijan'. We worden naar een tafeltje gebracht. We zitten naast 2 Chinezen die blijkbaar nogal wat te vieren hebben; om de paar minuten wordt er uitgebreid geproost. We bekijken de kaarten Jopie denkt eerst dat ik alsnog een duur restaurandetje heb uitgezocht. Gelukkig heeft hij gewoon een beetje moeite met de wisselkoers (het is ook wel verwarrend natuurlijk; van Baht naar Riels, Dollars, terug naar Baht, door naar de Kippen en dan nu de Ringgit) en gaat dit een relatief goedkoop etentje worden. Wederom is het een diner om je vingers bij af te likken. De Maleisische keuken bevalt me wel. Wanneer we het hoofdgerecht op hebben wordt de desserkaart gebracht. Jopie hoeft geen toetje, daar houdt hij niet zo van (uiteraard geldt dit maar tot het daadwerkelijk op tafel staat). Iedereen die mij goed kent weet wel dat ik dol ben op toetjes dus ik bestel de Maleisische variant van Churro's met kokosijs. De ober had al bedacht dat Jopie dit toetje vast ook wel zou lusten en brengt ons netjes 2 bordjes, 2 lepeltjes en 2 vorkjes. Daar gaat mn toetje potverdikkeme! 

Na 2 dagen luieren en eten is het zo ver; we pakken het vliegtuig richting het land van de koala's en de kangoeroetjes. 

Daar zijn we dan; onze eerste voetstappen op Australische bodem. Iets wat al jaaaaaren hoog op mijn wensenlijstje staat en waar Iens en ik een dikke 10 jaar geleden al plannen voor maakten. In het vliegtuig hebben we netjes ingevuld wat we allemaal bij ons hebben. Omdat we bij een paar vakjes 'ja' hebben aangevinkt waar de douane liever een 'nee' had gezien worden we naar een speciale balie gebracht waar we even plaats moeten nemen op een bankje. We moeten wachten tot ze klaar zijn met de jongen die voor ons aan de beurt was. Hij wordt streng toegesproken terwijl zijn spullen compleet op de kop worden gezet. Zelfs zijn telefoon moet er aan geloven en wordt nageplozen. De jongeman lijkt steeds een beetje zenuwachtiger te worden en de dame achter de balie steeds iets onvriendelijker. Zij vindt zijn verhaal (dat hij voor een paar dagen vakantie in Australië is) zeer ongeloofwaardig. Het gaat er echt aan toe zoals bij het tvprogramma ' Bordersecurity' en uiteindelijk wordt de jongeman afgevoerd naar een speciaal kamertje. Ik ben nog steeds benieuwd of hij is teruggestuurd of toch is toegelaten. Dan zijn wij aan de beurt; ik maak me inmiddels lichtelijk zorgen want die dame achter de balie lijkt echt niet zo heel aardig. Maar nadat het spel Jenga en de lekkere limoenthee in beslag zijn genomen en onze schoenen op modder zijn onderzocht, mogen wij onze weg vervolgen. 

Buiten nemen we een taxi richting de homestay waar we slapen. We worden meteen met onze neus op de feiten gedrukt; in vergelijking met de voorgaande landen zijn de prijzen hier om te huilen. Drie kwartier later en 90(!!) dollar lichter staan we voor de deur van onze homestay. Een grote dichte deur welteverstaan. Wel bellen aan maar krijgen geen reactie. We lopen om door de tuin en komen daar 2 van onze huisgenootjes tegen die ons binnen laten en zij wijzen ons een kamer aan waarvan ze denken dat het de onze is. De kamer lijkt mij aan de kleine kant voor het bedrag wat we betalen, dus ik ga er vanuit dat het de verkeerde is. Later die avond komen we erachter dat het inderdaad de verkeerde kamer is, we krijgen een nog kleinere kamer. Joepie. 95 dollar per nacht voor een slaapkamer van 8m2 (zonder eigen badkamer of toilet). Dat is wel even wat anders dan 20 euro voor een mooi hutje aan het strand!! Het is een ander soort homestay dan die in Laos. Dit is een groot huis waarvan wij de benedenverdieping delen met 3 andere stellen. We hebben een mooie badkamer, een enorme keuken, een zwembad, een jacuzzi, een grote bbq een grote tvkamer (met netflix) en een ruime woonkamer met pooltafel tot onze beschikking. Al met al ondanks het bedrag niets te klagen dus.

Omdat we nog geen boodschappen hebben gedaan kunnen we niet zelf koken. We gaan op zoek naar een restaurantje in de buurt. Nadat de app maps.me ons een paar keer de verkeerde kant op heeft gestuurd (ik denk dat deze er nog even aan moet wennen dat we opeens in Australië zitten), komen we uiteindelijk aan bij een pleintje waar 2 restaurantjes zouden moeten zitten. Ik geloof dat mijn definitie van een restaurantje niet helemaal overeen komt met de australische.. We zien een fish and chips snackbar en een veredelde snackbar/kroeg. We bestellen fish and chips en eten dit buiten op de rand van een plantenbak op. Welkom in Australië. We lopen een paar kilometer terug naar onze homestay, wat wederom niet helemaal goed gaat maar komen uiteindelijk wel aan. We hebben vandaag in ieder geval genoeg stappen gezet :)

 De volgende dag gaan we op onderzoek uit. Het strand moet op loopafstand liggen en dus gaan we aan de wandel. Het strand is prachtig! De golven zijn wel wat aan de hoge kant en zwemmen vind ik dan ook niet zo'n succes. Die middag doen we boodschappen bij de supermarkt om de hoek zodat we savonds een picknick diner kunnen houden op het strand. Gewapend met een fles wijn, een kleedje en wat lekkere hapjes lopen we de zonsondergang tegemoet. Genieten.

Na een paar dagen in Perth pakken we het vliegtuig naar Adelaide. Deze keer gaan we braaf met het openbaar vervoer richting vliegveld ipv met de taxi! Onderweg in het vliegtuig raakt Jopie aan de praat met zijn buurman. Een wat oudere man die eigenaar blijkt te zijn van een bedrijf wat vliegtuigen spuit. De man biedt aan om ons naar ons hotel te rijden, hij komt daar langs en dat scheelt ons weer geld. Na een tijdje aarzelen nemen wij zijn aanbod aan. We stappen bij hem in en hij geeft aan dat hij nog wel wat mooie plekjes weet. We krijgen een complete sightseeing toer door de stad waarna hij ons netjes naar ons hotel brengt. Gratis. Hij wil er niets voor hebben. Hij geeft ons zijn kaartje met contactgegevens voor als we later tijdens onze reis ergens in de buurt van 1 van zijn bedrijven zijn en nog eens wat leuks met hem willen doen. Hoe vriendelijk is dat?  

Na een nachtje slapen is het dan eindelijk zo ver; we kunnen onze camper ophalen. We hebben een camper gehuurd voor 7 weken zodat we van Adelaide langs de oostkust naar Cairns kunnen rijden. Een route van meer dan 4000 km.