You know what they say; you can't skip leg day!

Op een van de laatste dagen in Kanchanaburi laat ik mij van m'n sportiefste kant zien en beklim ongeveer 11 miljoen traptreden bij de Erawan watervallen. De waterval heeft 7 verschillende niveaus (steps) die je allemaal kunt beklimmen en op elk niveau kun je wel ergens zwemmen. De eerste steps zijn een eitje en liggen dicht bij elkaar. Onderweg kijk ik mn ogen uit; het water is prachtig en overal zie ik vogels en vlinders in alle kleuren en maten. Vanaf step 4 wordt het al wat pittiger en bij step 5 (inmiddels compleet bezweet en aardig rood aangelopen) vind ik het eigenlijk stiekem wel weer mooi geweest. Maarrr uiteraard kan ik niet ergens halverwege afhaken en ik ga door tot het bittere einde. 84757 treden later kom ik potverdorie tot de conclusie dat de bovenste step niet eens de mooiste is. Ondanks dat is het de spierpijn die ik hoogstwaarschijnlijk de komende dagen heb absoluut waard! 

De laatste dag in Kanchanaburi ga ik naar het Death Railway Museum, wat ik in tegendeel tot het museum bij the bridge on the river kwai, wel degelijk indrukwekkend vind. In dit museum liggen veel persoonlijke spullen van de gevangenen tentoongesteld waaronder tekeningen, dagboeken, brieven van kinderen naar hun vaders maar bijvoorbeeld ook overlijdensaktes en slechtnieuwsbrieven voor het thuisfront. Het is bizar hoeveel mensen (meer dan 100000) er zijn omgekomen bij de aanleg van deze spoorlijn. Ik sta er nog maar weer eens even bij stil hoeveel geluk ik heb met het tijdperk waarin en de plaats waar ik geboren ben.. 

Aan het einde van de dag haal ik mijn spullen op bij mn guesthouse en vertrek richting station waar ik de nachtbus naar Chiang Mai pak. 

Chiang Mai

Er prikt iets in mijn been, er prikt iets in m'n rib, er prikt iets in m'n bil. Nee geen muggen, maar springveren van mijn niet zo comfortabele matrasje. Ik ben inmiddels aangekomen in het Deejai Backpackers hostel in Chiang Mai, waar ik een kamer deel met 3 anderen. Ik moet wennen, het is een tijd geleden dat ik in een dorm geslapen heb. Het oncomfortabele stapelbed en de minibadkamer (wat eigenlijk een wc is met ergens aan de muur een verdwaalde douchekop) doen me even afvragen wat ik hier ook al weer zo leuk aan vond. Maar dan is daar Inge, mijn nederlandse roomie + reddende engel en ik weet meteen weer wat ik leuk vind aan hostels en dorms; gezelligheid!

Op 13 november is het zover; de openingsceremonie van het Loi Krathong festival. Samen met Inge en team Ireland (Leah en Edel, exroomies) zijn we bij de ceremonie. Omdat alles in het Thais is en mijn Thais niet veel verder komt dan hallo en dankjewel, heb ik echt werkelijk geen idee waar het over gaat. Na een paar toespraken en dansjes is de ceremonie voorbij, niet helemaal wat we er van verwacht hadden ;) Met Edel en Inge loop ik terug richting hostel waar we vanwege de enooorme drukte voor mijn gevoel uren over doen. Onderweg stoppen we bij een tempel waarvan de tuin helemaal vol staat met fakkels en kaarsjes en als laatste kijken we naar een paar optredens van superschattige zingende Thaise meisjes. 

Thai Time

De volgende dag doen we mee aan een workshop Krathong (soort bootje van bananenboom, bananenboomblad en bloemen met daarin een kaarsje en wierrookstokjes) maken. Om 2 uur gaan we van start (denken wij) en Nederlands als Inge en ik zijn, zijn we natuurlijk ook om 2 uur aanwezig. Optimisten. Wij hadden geen rekening gehouden met Thai time! Uiteindelijk staat om 4 uur alles klaar en met op de achtergrond een leuk muziekje (waar iedereen uit volle borst op mee blèrt) maken wij onze Krathong. Natuurtalenten zijn we. Het eindresultaat doet niet onder voor dat van de Thai zelf. Aan het begin van de avond gaan we met een groepje naar de rivier om onze Krathongs te water te laten. Dat is vanwege de drukte een hele opgave, maar het is ons gelukt! Meteen daarna raken Inge en ik de rest kwijt en we gaan samen verder. 

Yee Peng

We staan midden in de mensenmassa op de brug. Het oplaten van de wensballonnen is begonnen; de reden waarom ik in Chiang Mai ben. Dit is iets wat je meegemaakt moet hebben, het is lastig uit te leggen hoe het was. Noem me een romanticus; maar dit is echt een bijzonder kippenvel momentje. Al die ballonnen die als enorme sterren in de lucht zweven en alle bijbehorende wensen die gedaan zijn door degenen die ze opgelaten hebben. Op de achtergrond schijnt de supermaan en op de rivier onder ons drijven de brandende Krathongs. De sfeer die hier hangt is met geen pen (of toetsenbord) te beschrijven. 

Overal waar ik kijk zie ik blije en verliefde dames die samen met hun vriendjes wensballonnen oplaten of anders zwijmelend samen genieten van alles wat er te zien valt. De mijne mis ik nu dus even extra hard, hier had hij bij moeten zijn! 

Nadat we lang genoeg gekeken hebben om inmiddels nekpijn te hebben gaan we zelf op zoek naar een ballon. Aangezien er hier ongeveer 50 per minuut de lucht in gaan en half Chiang Mai rondloopt met die dingen zou je denken dat het een eitje is. Helaas. Ongeveer 2 uur later en 15000 stappen verder hebben wij nog steeds niks. Nakkes. Nada. Inge is inmiddels lichtelijk geirriteerd en ik vraag me een klein beetje af of ik wel capabel genoeg ben om in mn eentje op reis te mogen aangezien ik nog niet eens in staat ben hier (te midden van honderden, zo niet duizenden ballonen) een ballon te vinden.. 

Wanneer Inge voor de zoveelste keer aan iemand vraagt waar ze hun ballon gekocht hebben, hebben we geluk! Dit stel wil ons wel de weg wijzen, whoehoe! En ja hoor, ergens in een zijstraat staat daar onze heldin van de avond mét een stapel ballonnen. Voor de zekerheid kopen we er 3. We lopen terug naar de brug en zoeken een plek om de onze op te laten. We worden geholpen door een man die denkt het allemaal beter te weten, maar hij helpt ons van de wal in de sloot. Of beter gezegd; onze ballon staat half in de fik en stort neer in de rivier, thnx! Gelukkig hebben we er nog twee over. Die doen we op onze eigen manier en het resultaat mag er zijn. Nadat we de nodige wensen hebben gedaan en onze laatste ballon hebben nagekeken tot het vuur gedoofd is eten we nog even wat bij een kraampje langs de straat. Daarna lopen we terug naar ons hostel. Het feestje wat gaande is in de tuin van het hostel slaan we over. Het is een bijzonder mooie avond geweest, een om nooit te vergeten.