We komen al vroeg aan in Melbourne en rijden meteen door naar de camping. We krijgen 2 ov-kaarten te leen die we op kunnen waarderen zodat we met de bus naar het centrum kunnen. Tijd om op pad te gaan! In de lonely planet staat een leuke wandelroute langs wat highlights van de stad, dat gaan we maar eens uitproberen.  Ik denk te weten waar we uit moeten stappen, maar dat verloopt niet helemaal volgens plan. We stappen uiteindelijk uit bij 1 van de culturele hoogtepunten van de stad (uiteraard net alsof het mijn planning was).

Jammer genoeg was dit nou net 1 van de dingen waarvan we juist eigenlijk allebei hadden gezegd dat we het niet hoefden te zien. Na daar dan toch maar even een kijkje genomen te hebben gaan we op zoek naar het beginpunt van de wandeling. Toevallig zit er bij het beginpunt een leuk terrasje aan het water; The Arbory. Het is een hip tentje met een lang en smal terras aan de achterkant van het treinstation. Ze hebben op een sfeervolle manier optimaal gebruik gemaakt van de ruimte. The Arbory heeft een leuke menukaart met heerlijke hapjes en lekkere drankjes. Ik denk niet dat ik hoef te zeggen wat wij het beginpunt uitgebreid bestudeerd hebben ;) Wanneer we er ons eindelijk toe gezet hebben om aan de wandeling te beginnen moet er eerst nog even een vestje voor Jopie gekocht worden. Het is hier namelijk helemaal niet zo warm als ik gedacht had. Ik heb zelf inmiddels al een fleecedeken en een paar pantoffels gekocht. Jopie hoopte nog dat het wat warmer zou worden, maar dat is tot dusver nog niet het geval.

 Na een tijdje wandelen door de stad (waarbij we volgens mij niet echt meekrijgen wat nou de highlights zijn, maar leuk is het in ieder geval wel) lopen we richting een bekende rooftopbar; Naked for Satan. We lopen steeds verder het centrum uit en vragen ons af of dit wel de goede weg is. Inmiddels zijn we een beetje tussen de achterafstraatjes terecht gekomen en een rooftopbar lijkt ver te zoeken. Uiteindelijk komen we in een klein, gezellig straatje terecht met restaurantjes en kroegjes; dat lijkt er al meer op. Naked for Satan zit in een relatief laag gebouw, niet te vergelijken met de gebouwen waarin de Aziatische rooftops zitten. Dat mag de pret niet drukken, de prijzen doen dat helaas wel :(. Boven op het dakterras wordt meteen duidelijk waar de naam vandaan komt, de temperatuur is hier vrij hels. De heaters staan op standje cremeren en zelfs ik vind het echt wel heel erg warm. Na één drankje gaan we er dan ook snel vandoor.

 Voor het diner hebben we restaurant ‘Maha’ op het oog. Het is een km of 5 lopen, maar dat is wel eens goed voor ons (de stappenteller op mijn telefoon klaagt steen en been dat ik niet actief genoeg ben). Onderweg nog snel even bellen voor een reservering, gelukkig ze hebben nog plek! Het is een restaurant met een midden oosterse keuken, weer eens wat anders. Maha is een beetje chiquer dan verwacht en daar zijn we niet helemaal op gekleed. Gelukkig doen ze daar niet moeilijk over en krijgen we een tafeltje. Ze hebben een beperkte menukeuze; 3, 4, of 5 gangen. Het wordt het 4 gangendiner. Deze bestaat uit 3 ‘shared plates’ en allebei een eigen toetje. Om jullie een beetje een beeld te geven hieronder het menu. Het was echt een avondje heeeeerlijk smullen.

Op de tweede dag in Melbourne vertrekken we na ons ontbijt weer met de bus richting de stad. We beginnen bij de Queen Victoria Market, een bekende markthal met veel verse producten en allerlei delicatessen. Eerst maar eens even een lunch (first things first uiteraard). Na de lunch bekijken we uitgebreid wat er allemaal verkocht wordt (echt veeeel te veel lekkere dingen). We houden ons in en kopen alleen versgemalen koffie en wat olijven. We bestellen de olijven bij een Italiaanse dame. Blijkbaar gaat het er in Italië anders aan toe dan wij gewend zijn. Ze kiept zonder pardon de knoflookolijven en de citrusolijven zo bij elkaar in hetzelfde bakje. Wanneer Jopie zegt dat dat niet helemaal de bedoeling was kijkt ze nog even alsof wij van mars komen (in plaats van zijzelf) maar geeft ons uiteindelijk wel 2 aparte bakjes met olijven mee. Na de markthal gaan we weer de stad in. Er moet een gratis toeristentreintje door de stad rijden. We gaan op zoek naar het treintje. Daar aangekomen blijkt deze ramvol te zitten, dus dat slaan we maar over. Na nog een beetje rondgelopen te hebben gaan we op tijd terug naar de camping om nog even lekker in het zonnetje te kunnen zitten. Die avond willen we lekker de bbq aansteken. Wanneer Jopie er net aan begonnen is komt er al iemand van de camping op ons af. Het is niet toegestaan om je eigen bbq te gebruiken, je mag alleen maar gebruik maken van hun eigen barbecue plekken (grote bakplaten zijn dat meer). Zo zie je maar dat een tokkiecamping zonder regeltjes toch nog zo z’n voordelen heeft. Jopie maakt de bbq uit en we pakken al onze spulletjes in om dan maar op een van bakplaten te gaan kokkerellen.

Even ter info; wij hebben alleen de linker bakplaat in gebruik! Rechts was een papa voor 5 hongerige kiddo's aan het bakken. 

Na een paar duurdere dagen in Melbourne gaan we voor goedkoop. We zoeken een gratis camping op die tussen Melbourne en Sydney ligt. Net voor de camping ziet Jopie opeens een zwarte slang oversteken. Deze had ik even gemist en hiermee is Jopie dan ook weer gepromoveerd tot tourguide. We komen terecht op ‘Sandy Beach’. Een camping in the middle of nowhere met weinig voorzieningen. Op een composttoilet na is er verder niets (een composttoilet is een chique naam voor een gat in de grond). We rijden een rondje om het allermooiste plekje uit te zoeken. We worden aangehouden door een Australische man, hij zegt het perfecte plekje voor ons te weten en wijst de weg. Hij heeft niets teveel gezegd. Het is een plekje op een klein veldje aan de zijkant van de camping waar verder niemand staat. We parkeren de camper op een zonnig plekje aan een riviertje midden tussen de enorme eucalyptusbomen. De Australiër stelt zichzelf voor als Robin. Hij geeft ons een zak met hout omdat we vanavond natuurlijk wel een kampvuur moeten maken. Ik heb aan het begin van de camping een enorm bord gezien waarop staat dat dit niet overal mag en vraag voorzichtig of dat wel zo’n goed idee is. Maar dat is natuurlijk geen probleem want dit is Australië! Z’n dochtertje komt inmiddels allemaal grote takken brengen en hij zegt zelf dat hij even nog wat gaat zagen met zijn motorzaag en dan terugkomt. Terwijl ik nog even nadenk over of ik dat wel goed gehoord heb is hij er al vandoor. Op de meeste plekken is het al verboden om takken van de grond te rapen, laat staan om hele bomen om te gaan zagen. Jopie en ik hebben het er nog even over en Jopie denkt dat ik het echt niet goed gehoord heb. Niet veel later horen we een motorzaag tekeer gaan. We maken een grapje over dat hij dan nu zo ook vast deze kant op komt met een hele auto volgeladen. En ja hoor; daar komt hij aan. Een hele truck vol met hout. Hij heeft blijkbaar voor de halve camping gezaagd. Hij brengt ons genoeg voor een paar dagen.

We hadden niet verwacht op zo’n mooi plekje terecht te komen en dus zijn we ook niet helemaal voorbereid op een paar dagen kamperen in the middle of nowhere. We hebben onze koelkast gelukkig wel vol liggen met lekkere dingetjes maar de wijn is bijna op. Jopie gaat op pad naar de plaatselijke ‘supermarkt’. Hij trekt de deur open en meteen gaat er een sirene af. Niet een gewoon klein belletje ofzo, maar zo’n sirene die mensen bij een inbraakalarm hebben. Jopie was bang neergeschoten te worden wegens inbraak. Gelukkig valt het allemaal mee en verschijnt er een man met een cowboyhoed. De ‘supermarkt’ bestaat voornamelijk uit lege toonbanken. Op een tandenborstel en een tubetje tandpasta na ligt er niet zo veel. Hij waagt toch een poging en vraagt om een flesje wijn. De Australiër achter de toonbank loopt naar achter en komt terug met een stoffige fles en zegt: ‘The Yellow’ they told me 30 thirty dollar. Dat is een beetje te veel van het goede dus Jopie komt terug zonder wijn. Een paar dagen later zien we in een stadje diezelfde Yellow staan; drie flessen voor 21 dollar!

We hebben een paar heerlijke dagen. We kunnen lekker barbecueën, hebben s’avonds een kampvuurtje en kunnen uren kijken naar de (vallende) sterren. Het dierenrijk is hier volop vertegenwoordigt; elke ochtend worden gewekt door een enorme groep met kaketoes. Nooit geweten dat vogels zoooo veel lawaai kunnen maken! In de struiken wonen de mooist gekleurde vogeltjes die je je maar voor kunt stellen. Elke avond komt er een possum tevoorschijn die een beetje om ons heen scharrelt, zo leuk om te zien! Helaas krijgen we ook weer een muizenvriendje op bezoek, maar die heeft het bezoekje niet overleefd.. Op de laatste avond komen er nog even een paar enorme motten buurten, ik heb echt nog nooit zulke enorme motten gezien (formaatje hand).

Na een paar dagen op Sandy Beach is het tijd om verder te gaan. Onze stroom is op, de koelkast is uitgevallen (en daarnaast ook behoorlijk leeg) en het is ook geen overbodige luxe om weer eens te douchen. Wanneer we weg rijden komt Robin nog even naar ons toe met een 6pack bier, deze heeft hij zelf gebrouwen en moeten we toch echt proeven! Wat zijn ze toch aardig die Australiërs!

We rijden van Sandy Beach richting Sydney. Inmiddels heeft de herfst hier duidelijk zijn intrede gedaan. De bomen langs de kant van de weg hebben de mooiste kleuren. We hebben een camping  uitgezocht in een national park. Een national park staat hier een beetje gelijk aan beestjes en dat is te merken ook. Om de camper lopen een paar bushturkeys rond te scharrelen en in een boom naast ons terrasje zitten steeds een paar mooie gekleurde vogels. Wanneer we lekker buiten zitten komt er een kookaburra in de boom naast ons zitten. Hij is behoorlijk nieuwsgierig en houdt ons (en onze spullen goed in de gaten). Opeens vliegt hij op tafel en probeert mijn telefoon te pakken. Deze is natuurlijk (gelukkig) veel te groot voor hem. Wanneer er even later wat brood op tafel ligt waagt hij een nieuwe poging, deze keer wel met succes. Aangezien brood niet goed is voor de vogel zorgen we er na twee stukjes voor dat hij nergens meer bij kan (dat kan hij niet echt waarderen, maar is wel beter voor hem). 

Ook voor Sydney hebben we van te voren een aantal highlights uitgezocht die we willen bekijken. We beginnen met een stadswandeling in een groot park. Het park is mooi aangelegd en je hebt helemaal niet het idee dat je midden in een grote stad loopt. Vanuit daar lopen we richting het bekende strand ‘Bondi beach’. Een flinke wandeling aangezien Sydney nogal heuvelachtig is. Daar aangekomen is het dus tijd voor een drankje! Na een kannetje Sangria op een zonnig terrasje kunnen we er weer tegenaan en vervolgen onze weg richting ‘The Rocks’. The Rocks is het oude, authentieke gedeelte van de stad. Het zijn gezellige straatjes met leuke kraampjes, kroegjes, restaurantjes en live muziek. Vanuit daar lopen we naar de ‘harbour bridge’ en het opera house. Leuk om te zien, maar overdag vond ik het niet echt heel indrukwekkend. Aan het einde van de dag zijn we aardig moe van al het rondstruinen en we gaan dan ook op tijd terug naar de camping.

Op de tweede dag in Sydney eten we bij het restaurant Zahli. Een restaurant wat goed aangeschreven staat op tripadvisor. Wederom met een midden oosterse keuken. Deze keer helaas een iets minder groot succes. Vooraf krijgen we een etagère met wat vegetarische hapjes en een mand met verschillende soorten brood en 2 dipjes. Nou ja dipjes, zeg maar gerust twee enorme schalen. In de ene zit baba ganoush. De andere werd omschreven als verse knoflook met olie en citroen. De olie en de citroen waren ver te zoeken maar verse knoflook des te meer. In dat bakje zat meer knoflook dan de gemiddelde Nederlander in een jaar opeet. Na het voorgerecht ga ik even naar de wc. Wanneer ik terugkom is de tafel afgeruimd maar ligt mijn vieze bestek (wat ik netjes op mijn vieze bordje had gelegd) op mijn schone bord. Dat mag ik blijkbaar bij de volgende ronde nog een keer gebruiken.

Als hoofdgerecht heb ik köfte (3 spiesjes met vlees en verder niets) en Jopie krijgt Lam met rijst, jummie. Misschien dat het toetje het nog goed kan maken (ik weet het, naïef). Ik bestel iets van de kaart maar dat is helaas op. Uiteindelijk kies ik twee bolletjes ijs uit. Terwijl ik op mijn toetje zit te wachten gaat opeens het licht uit en de muziek keihard aan. Uit het niets komt een sexy buikdanseres tevoorschijn die een mooi dansje doet. Twee tafels verderop is een verjaardagsfeest gaande en eerst denken we nog dat het speciaal daarvoor is. Maar nee, blijkbaar hoort dit er gewoon bij. De dame danst het hele restaurant rond en sleurt zo hier en daar wat mensen van hun stoel om ook een dansje te doen. Waar Jopie staat te popelen om mee te mogen doen lijkt de rest van de mensen er eerder een beetje ongemakkelijk van te worden. Het eerste nummer is het leuk en ook wel een toegevoegde waarde aan de avond. Maar 3 nummers verder en 15 minuten later ben ik er wel een beetje klaar mee. Gelukkig gaat de muziek weer wat zachter en het licht weer aan. De dame gaat er vandoor (Jopie lichtelijk teleurgesteld, ik blij).

Wanneer het ijs komt lijkt het niet erg op waar ik om gevraagd heb en dat zegt de dame die het komt brengen er ook meteen bij. Wat ik wilde was op dus had ze maar iets anders gedaan. Ik mocht even proeven en als ik het niet lekker zou vinden nam ze het weer mee en hoefde ik niet te betalen. Attent. Weer een ervaring rijker en een illusie (+ aardig wat dollars) armer. Volgende keer beter :).

 Op aanraden van een buurman op de camping rijden vanuit Sydney richting de Blue Mountains (deze heten zo omdat ze blauw lijken vanuit de verte) en The Three sisters (3 enorme rotsblokken tussen de bergen). Het is een behoorlijk eind rijden en we dachten zelf eerst dat het niet helemaal de moeite was om hiervoor zo ver om te rijden. Onze buurman wist ons toch te overtuigen. Na drie uur rijden komen we aan bij de gratis camping die we voor die nacht hadden uitgezocht. De camping zag er best leuk uit (mooi midden in het bos) maar was helaas alleen voor mensen met een tent. Na een klein wandelingetje in het bos rijden we vanuit de Blue Mountains terug naar The Three sisters. Vanuit het uitkijkpunt heb je een prachtig uitzicht op The Three sisters. Hiervoor moet je je alleen wel eerst door 6 rijen Chinezen/Koreanen met selfiesticks heen worstelen wat echt geen gemakkelijke opgave is. Na een paar foto’s gaan we er weer vandoor. We rijden terug in de richting van Sydney. Het weer slaat om en de regen komt met bakken uit de hemel. Rond een uur of 3 rijden we langs een bord waarop staat dat een eindje verderop een grote reptielen zoo zit. We besluiten daarheen te gaan in plaats van vroeg aan te komen op de camping (en daar dan in de regen te gaan zitten). We denken dat het een mooi overdekt park is maar even later (en 50 dollar verder) blijkt dat alleen de receptie binnen zit. Het is alleen maar harder gaan regenen dus erg succesvol kunnen we dit uitstapje niet noemen.

The three sisters

 Niet veel later zitten we weer in de camper en rijden we het laatste stukje naar de camping. We slapen die nacht op een showground. Niet het mooiste plekje van de wereld, maar in ieder geval goedkoop en prima voor 1 nachtje. De regen is inmiddels opgehouden. Jopie gaat even naar de wc. Ongeveer 2 uur later komt hij weer terug, hij was ‘even’ aan de praat geraakt met de buurtjes. Een Nederlands stel wat al maanden in Australië rondreist en tussendoor steeds op huizen past om kosten te besparen.

 Het is nog vroeg in de ochtend wanneer we wegrijden vanaf de showground. Het plan is om in het plaatsje Anna Bay te slapen. Na een paar uurtjes rijden komen we bij het strand en de zandduinen van Anna Bay. Na een kijkje op het strand gaan we op zoek naar een camping. De camping die we hadden uitgezocht bevalt ons niet echt en dus rijden we door naar het plaatsje Nelson Bay. Daar krijgen we een mooier plekje voor minder geld. Daarbij krijgen we ook nog eens een gezellige huisvaraan, wat wil je nog meer? Bij de receptie krijgen we ongeveer 30 folders mee met wat we allemaal kunnen doen in de omgeving. Op 1 van de folders staat een leuke teamroom. Voor de lunch rijden we daar heen. De tearoom ligt op een bergje en de weg daar naar toe is vrij steil. Jopies 2.0 systeem is hier niet tegenop gewassen en alle mandjes, tassen etc komen naar beneden. Op de parkeerplaats bekijken we de schade; alleen 1 theelichtje is kapot gevallen. De tearoom heeft geen leuke menukaart dus gaan we op zoek naar iets beters. Na een tijd rondrijden komen we er achter dat alle restaurantjes om twee uur sluiten. Dus om tien voor twee hebben we niet heel veel keus meer en uiteindelijk belanden we bij een ongezellig tentje waar een zonnestraaltje achter de toonbank ons met pijn en moeite nog een fish and chips laat bestellen.

Aangezien dit niet echt een heel gezonde lunch is moeten we dat maar compenseren met iets sportiefs. We gaan aan de wandel richting een mooi uitzichtpunt ergens op een heuvel aan de kust. Het duurt even voor we de juiste route hebben gevonden. Na een uurtje komen we boven; wat een uitzicht! Lang kunnen we er niet van genieten; het is inmiddels flink gaan waaien en we lopen dan ook terug naar beneden.

 Bij het campertje aangekomen begint het keihard te regenen en te waaien. We rijden richting de kust en zien de golven op de kant klappen. De palmbomen staan op standje afbreken en een bootje die voor anker ligt ziet er uit alsof hij elk moment over de kop kan slaan. Dan opeens uit het niets waaien er een paar terrasstoelen van een balkon af, zo de weg op. Paniek! Onze camper is niet verzekerd voor dergelijke schade. Dankzij een snelle uitwijkmanoeuvre van Jopie raken we de stoel net niet. Gelukkie. De storm gaat net zo snel als hij kwam opzetten weer liggen. Die avond willen we eigenlijk uiteten om te vieren dat we 6 maanden samen zijn maar er zijn geen leuke restaurantjes. We gaan naar de supermarkt om allemaal lekkere dingetje te kopen zodat we uitgebreid kunnen dineren in ons campertje. De hele avond door maken we lekkere dingetjes klaar, drinken wijntjes en doen wat spelletjes, een heerlijk avondje.

 De volgende ochtend rijden we nog even langs een viewpoint in het stadje. Daarna rijden we terug naar de stad NewCastle voor een bekende ‘Memorial Walk’. Na een korte wandeling daar gaan we weer op weg.

We rijden over een mooi klein weggetje. Opeens zit er een heel mooi groen vogeltje op de weg. Iets verderop zit er nog 1. Ze blijven zitten dus dat voorspelt weinig goeds. Jopie remt af en we springen uit de auto. De vogels zijn aangereden. Er komen meerdere auto’s aan dus de vogeltjes moeten snel van de weg af. Ik ben er niet zo dolletjes op om met mijn blote handen vogeltjes te vangen (uit ervaring weet ik dat ze best naar kunnen bijten). Ik trek m’n vestje uit en probeer er 1 te vangen. Jopie probeert ondertussen de andere te vangen. Dat gaat verrassend goed en opeens zitten we met 2 vogels. Geen idee wat we er mee moeten. De auto’s die er aan komen stoppen allemaal en niet veel later hebben we het telefoonnummer van een wildlife rescue center. We bellen meteen maar de dame aan de telefoon geeft aan dat ze rond gaat bellen en mij over 15 minuten terugbelt. De vogeltjes gaan in ons afwasemmertje met als deksel het bbqrooster. Wij rijden met de vogeltjes door naar de campground die ergens midden in het bos ligt. We kunnen het niet helemaal vinden maar na een poosje rondrijden komen we er dan toch. Wanneer we aan komen rijden worden we meteen uitgenodigd om bij het vuurtje van de buren te komen zitten. Maar wij moeten natuurlijk even op onze birdies passen. Het is inmiddels een uur verder en ik heb nog geen telefoontje gehad dus ik bel zelf nog maar even. Helaas is er niemand in de buurt die de vogels op kan halen, wij moeten ze dus vannacht houden en morgen langsbrengen bij een dierenarts in het eerstvolgende stadje. We nemen ons taakje uiterst serieus en volgen de instructies die we gekregen hebben nauwkeurig op. Helaas gaat 1 van de vogels diezelfde avond nog dood :(. We begraven hem netjes buiten in het bos.

De birdies wanneer we ze net gevangen hebben. Even later zitten ze er beter bij, op een zacht handdoekje en tussen de proppen wc papier (op advies van de meneer van het wildlife rescue center).

De andere leeft de volgende ochtend gelukkig nog! Hij is een stuk actiever dan gisteravond en meteen ook een heel stuk onaardiger. Toen we hem een beetje water wilden geven misten we bijna meteen een paar vingers.. Een goed teken zullen we maar zeggen. We rijden richting Port Mcquarie. Jopie moet extra voorzichtig rijden voor het vogeltje. Makkelijker gezegd dan gedaan op al die onverharde wegen in het bos. Maar gelukkig leeft het vogeltje nog steeds wanneer we bij de dierenarts thuis aankomen. Ook de dierenarts heeft moeite met de vogel. Zelfs door de leren handschoenen heen wordt ze gebeten. Het duurt even voor ze hem zo vast kan houden dat ze hem kan onderzoeken. Hij heeft gelukkig waarschijnlijk alleen iets van een hersenschudding en als het goed is kan hij over een paar dagen weer losgelaten worden.